Η ξεφτίλα της χώρας δεν είναι υποχρέωση, είναι επιλογή

Διάβασα κάποια άρθρα την περασμένη εβδομάδα, τα οποία δικαιολογούσαν τον πρωθυπουργό που είπε «ναι» σε ότι του ζήτησε ο Τραμπ και εξευτελίστηκε πολιτικά – ο ίδιος, άρα και η χώρα μας την οποία εκπροσωπούσε – κάνοντας μία ακόμα kolotoumpa. Λέγοντας πως δεν ισχύει αυτό που είχε πει πριν τις εκλογές της Αμερικής, το «μην μας βρει κι αυτό το κακό» για την εκλογή Τραμπ και πως όσα κάνει ο Τραμπ μοιάζουν διαβολικά αλλά τα κάνει για καλό. Τα άρθρα δικαιολογούσαν όλα τα παραπάνω με την λογική ότι έχουμε ανάγκη τις ΗΠΑ, οπότε καλά έκανε ο Τσίπρας.

Οι απόψεις αυτές, που έχουν ρεαλιστικό περιτύλιγμα, είναι στην βάση τους ανήθικες δυστυχώς. Ο λόγος είναι ότι ξεκινούν θεωρώντας δύο πράγματα ως δεδομένα: 1) ότι, ενώ έχεις μεγάλο αξίωμα στη χώρα σου, θα βρίσεις/προσβάλλεις κάποιον ξένο ηγέτη ή μια ολόκληρη ξένη χώρα και 2) ότι αφού βρίσεις/προσβάλλεις δεν παίζει ως ενδεχόμενο το να παραιτηθείς.

Όμως κανείς δεν σε υποχρέωσε να προσβάλλεις και κανείς δεν σε υποχρεώνει να μείνεις στην θέση σου μετά την προσβολή, ζητώντας συγνώμη και εξευτελίζοντας έτσι πολιτικά την χώρα σου. Πριν είκοσι χρόνια περίπου, ο τότε Υπουργός Εξωτερικών Θεόδωρος Πάγκαλος είχε αποκαλέσει δημοσίως την Γερμανία «οικονομικό γίγαντα με μυαλό νάνου». Κανείς δεν τον υποχρέωσε να το κάνει. Έτσι του’ ρθε και το είπε. Η Γερμανία απαίτησε δημόσια συγνώμη από τον Πάγκαλο, ώστε να κυκλοφορήσουν οι εφημερίδες σε όλο τον κόσμο γράφοντας ότι ο Έλληνας Υπουργός Εξωτερικών ταπεινώθηκε. Ο Πάγκαλος μπορούσε να παραιτηθεί χωρίς να ζητήσει συγνώμη. Δεν το έκανε, προτίμησε να εκθέσει παγκοσμίως την πατρίδα του.

Το ίδιο ακριβώς έκανε και ο Τσίπρας.

«Να εξευτελίσω την χώρα μου ή να μείνω στην καρέκλα μου;». Έχω την εντύπωση ότι δεν υπήρξε ποτέ καν το δίλημμα μέσα τους.

Εικόνες από ένα καλύτερο μέλλον

Επειδή όσο άσχημα κι αν είναι τα πράγματα δεν υπάρχει άλλος δρόμος από την προσπάθεια που συνοδεύεται από αισιοδοξία, να τρεις εικόνες που έζησα τις τελευταίες μέρες εδώ στο Περθ και ελπίζω πως, με μπόλικη προσπάθεια, θα τις ζούμε στο μέλλον και στην Ελλάδα.

Εικόνα 1^η: Εορτασμός της εθνικής επετείου της 28^ης Οκτωβρίου, στο King’s Park. Κατάθεση στεφάνου στο State War Memorial, απαγγελία ποιημάτων από μαθητές του ελληνικού σχολείου St. Andrews, σε μια λιτή, σοβαρή και συγκινητική τελετή που διοργανώθηκε από το ελληνικό προξενείο. Στοιχεία που λείπουν νομίζω από σημαντική – ελπίζω όχι πλειοψηφική – μερίδα του κόσμου (γονείς, μαθητές, δάσκαλοι) που συμμετέχει στις παρελάσεις στην Ελλάδα και τις αντιμετωπίζει με διάθεση που κυμαίνεται από τον χαβαλέ ως την βαρεμάρα.  

Παρακάτω μπορείτε να δείτε φωτογραφίες από την τελετή στο King’s Park.

Εικόνα 2^η: Πορεία στο κέντρο του Περθ, στον πιο πολυσύχναστο πεζόδρομο της πόλης. Ένα μεγάλο πλήθος αγοριών και κοριτσιών, βάδιζαν ο ένας πίσω από τον άλλο με αυτοκόλλητα στα στόματά τους για να μην μπορούν να μιλήσουν και μοίραζαν φυλλάδια στους περαστικούς. To έκαναν ως διαμαρτυρία και ενημέρωση ταυτόχρονα για το trafficking, δηλαδή την εμπορία ανθρώπων ώστε να δουλεύουν ως σκλάβοι ή να υπηρετούν σεξουαλικά εκείνους που τους αγοράζουν. Το trafficking σήμερα εκτιμάται ότι είναι μία από τις πιο γρήγορα αυξανόμενες εγκληματικές δραστηριότητες παγκοσμίως και ο αριθμός των ανθρώπων που ζουν ως σκλάβοι ξεπερνά τα είκοσι εκατομμύρια.

Εικόνα 3^η: Διαδήλωση με πλακάτ έξω από την Βουλή της Δυτικής Αυστραλίας ενάντια σε νομοσχέδιο που ετοιμαζόταν να ψηφιστεί.

Τα κοινά χαρακτηριστικά της δεύτερης και της τρίτης εικόνας είναι όχι μόνο η έλλειψη βίας και φασαρίας αλλά και ο απόλυτος σεβασμός των διαμαρτυρόμενων προς την υπόλοιπη κοινωνία – φρόντιζαν να μην ενοχλούν – ο οποίος ταυτόχρονα δημιουργούσε σε όσους τους έβλεπαν το ενδιαφέρον να μάθουν γιατί διαμαρτύρονταν.

Το τι συμβαίνει στην Ελλάδα σε πορείες και διαδηλώσεις δεν χρειάζεται να σας το πω, το έχετε ζήσει.

Η αισιοδοξία μου δεν είναι τυφλή: δεν πιστεύω πως θα γίνουμε μια πιο σοβαρή και ανθρώπινη χώρα αύριο το πρωί. Αλλά δεν έχουμε άλλη επιλογή από το να γίνουμε, τελικά.

Συγγραφικά νέα (2)/Writing News (2)

Το δεύτερο ανακοινώσιμο ευχάριστο νέο που είχα πρόσφατα, μετά από εκείνο της έκδοσης του Baby Blue σε Αγγλία/ΗΠΑ/Αυστραλία, έρχεται μαζί με μια μικρή σχετική ιστορία.

Πριν δεκαέξι χρόνια μου ήρθε μια ιδέα για ένα μονόπρακτο θεατρικό έργο. Φαντάστηκα δυο μεσήλικες άντρες σε ένα ψυχιατρείο. Ο ένας πιστεύει πως είναι ο Χάμφρεϊ Μπόγκαρτ, γι’ αυτό θέλει να τον φωνάζουν Μπόγκι, και ο άλλος είναι βέβαιος πως είναι ο Κάρι Γκραντ, αν και ο φίλος του του λέει πως δεν είναι με τα καλά του, αφού προφανώς δεν είναι ο Κάρι Γκραντ, είναι ο Κλαρκ Γκέιμπλ. Καθώς τσακώνονται γι’ αυτό και για πολλά άλλα θέματα, αρχίζουμε να καταλαβαίνουμε πως μπορεί να μην είναι τόσο τρελοί όσο μοιάζουν, αλλά και πως η κωμωδία που βγαίνει από την κουβέντα τους κρύβει έναν τεράστιο πόνο.

Ζούσα στα Χανιά όταν έγραψα το «Μπόγκι» και ψάχνοντας να δω πού θα το έστελνα, ανακάλυψα πως ένας εκδοτικός οίκος στον Καναδά εξειδικευόταν σε μονόπρακτα θεατρικά έργα. Σκέφτηκα «γιατί όχι;» και το έστειλα. Ο εκδοτικός οίκος One Act Play Depot εξέδωσε και το Μπόγκι και άλλα πέντε θεατρικά μου μονόπρακτα μέσα στα επόμενα δέκα χρόνια και σαν να μην ήταν αρκετά απίθανο αυτό από μόνο του, τα έφερε έτσι η τύχη ώστε το 2006 να πάω στον Καναδά και να ζήσω εκεί για τρία χρόνια περίπου. Το Μπόγκι το αγαπώ πολύ, ένιωσα μεγάλη χαρά όταν παίχτηκε και πήρε πολλά βραβεία σε θεατρικά φεστιβάλ στην Αγγλία και μετά ανέβηκε ξανά σε ένα θεατρικό τμήμα πανεπιστημίου των ΗΠΑ. Γι’ αυτό χάρηκα ιδιαίτερα όταν έμαθα από τον εκδοτικό μου στον Καναδά One Act Play Depot ότι στην πρώτη συλλογική έκδοση μονόπρακτων, με τίτλο: “The Best of One Act Play Depot – Volume One”, ένα από τα είκοσι μονόπρακτα της έκδοσης είναι το Μπόγκι.

Αυτό είναι το εξώφυλλο της έκδοσης και το link για το βιβλίο στο Amazon: https://www.amazon.com/Best-One-Act-Play-Depot/dp/192684968X/ref=sr_1_1?ie=UTF8&qid=1509174210&sr=8-1&keywords=twenty+one+act

The second piece of good news I received recently, after that of the publication of Baby Blue in the UK/USA/Australia, comes with a little story.

Sixteen years ago I came up with an idea for a one-act play. I imagined two middle-aged men in a psychiatric hospital. One of them thinks he's Humphrey Bogart, so he demands to be called Bogey, and the other is sure he's Cary Grant, though his friend says he's crazy, he's obviously not Cary Grant but Clark Gable. As they quarrel about this and many other issues, we begin to understand that they may not be as crazy as they seem, and that their funny dialog hides an enormous pain.

I was living in Chania (Crete, Greece) when I wrote Bogey and as I was thinking about where I should submit it, I found out that a publishing house in Canada was specializing in one-act plays. I thought "why not?" and sent it. One Act Play Depot published Bogey as well as five more of my one-act plays in the next ten years, and as if this was not quite unlikely in itself, a few years later I found myself living in Canada for about three years. I love Bogey very much, I was very happy when it was staged and won many awards at theater festivals in England and then was staged again by a Theatre department of a university in the USA. That's why I was especially pleased to hear from One Act Play Depot that Bogey is one of the twenty plays in their first collective edition of one-act plays entitled "The Best of One Act Play Depot - Volume One".

This is the cover of the collection and the link for the book at Amazon: https://www.amazon.com/Best-One-Act-Play-Depot/dp/192684968X/ref=sr_1_1?ie=UTF8&qid=1509174210&sr=8-1&keywords=twenty+one+act

Συγγραφικά νέα (1)/Writing News (1)

Υπάρχουν μπόλικα ευχάριστα νέα, κάποια που είναι ήδη ανακοινώσιμα και θα τα γράφω σιγά-σιγά μέσα στις επόμενες ημέρες και κάποια που θα μπορέσω να τα ανακοινώσω μέσα στους επόμενους μήνες.

Πρώτο ανακοινώσιμο νέο:

Στις 14 Ιουνίου 2018 στην Αγγλία και στις 14 Ιουλίου 2018 σε ΗΠΑ και Αυστραλία εκδίδεται (από τον εκδότη μου στην Αγγλία, Bitter Lemon Press) το Baby Blue, το 2^ο βιβλίο της σειράς του Στράτου Γαζή, που κυκλοφορεί ήδη στην Ελλάδα από τις εκδόσεις Πατάκη. Αυτό είναι το εξώφυλλο της ξένης έκδοσης.

I have had several good news lately, some of which I can already share and I will start doing so within the next few days.

So, first piece of news: Baby Blue, the second book in the Stratos Gazis Series, will be published by Bitter Lemon Press on June 14 in the UK and July 14 in the USA and Australia. This is the final cover.

Τιμή και δόξα στους μεγαλύτερους και νεότερους ηγέτες

Είναι πολύ ωραίο να μαθαίνουν οι νεότεροι από τους μεγαλύτερους. Δείχνει σεβασμό, εκτίμηση, επικοινωνία ανάμεσα στις γενιές. Φανερώνει την αόρατη γραμμή που συνδέει τους μεγάλους του παρελθόντος με τους ηγέτες του σήμερα.

Έτσι και ο Αλέξης Τσίπρας, ένας άνθρωπος που όλοι ξέρουμε ότι λατρεύει την μελέτη γι’ αυτό έχει τόσες πολλές γνώσεις, έχει μελετήσει τον τραγουδιστή Πασχάλη Αρβανιτίδη, που τόσο αγαπάει. Και εφαρμόζει στην εκπροσώπηση της χώρας μας παγκοσμίως την μέθοδο που έκανε τα τελευταία χρόνια ξανά διάσημο τον Πασχάλη. Την μέθοδο του «στιγμιαίου λάθους». Όπως ο Πασχάλης άφησε μια γυναίκα έγκυο από «στιγμιαίο λάθος» όπως είχε πει και μετά δεν αναγνώριζε το παιδί του, έτσι και ο Αλέξης όταν έκανε την καινούργια του κωλοτούμπα μπροστά στον Τραμπ και μπροστά στα ΜΜΕ όλου του πλανήτη, κάνοντας ρόμπα την χώρα μας, έκανε απλώς «δηλώσεις της στιγμής». Στιγμιαίο λάθος κι αυτός. Ευτυχώς, μας το εξήγησε ο άνθρωπος-σύμβολο για την Παιδεία της χώρας, ο Νίκος ο Φίλης, που βγήκε και δήλωσε ότι «όσα είπε ο πρωθυπουργός δεν είναι υποχώρηση και αλλοίωση από βασικές θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ. Οι δηλώσεις που έκανε ο πρωθυπουργός για τον κ. Τραμπ είναι δηλώσεις της στιγμής».

Μία μέρα μετά τις δηλώσεις Φίλη ήρθε και η υπουργός Τουρισμού, η Έλενα Κουντουρά, και μας είπε ότι οι Έλληνες ζουν πια αξιοπρεπώς, ότι δεν υπάρχουν πια άνθρωποι που τρώνε από τα σκουπίδια (μας το είχε πει και ο Φλαμπουράρης αυτό), ότι κανένας υπουργός των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ δεν έκοψε συντάξεις ούτε έβαλε φόρους. Άρα όποιος ξέρει ανθρώπους που υποφέρουν πολύ, όποιος έχει δει στην πόλη του ανθρώπους που τρώνε από τα σκουπίδια και όποιος έχει δει την σύνταξή του να μειώνεται και τους φόρους του να αυξάνονται (και έχει διαβάσει το νέο μνημόνιο που έρχεται από το 2019 με υπογραφή του Τσίπρα) είναι τρελός ή κάνουν πουλάκια τα μάτια του ή δεν ξέρει ανάγνωση.

Αν ρωτάτε πώς είναι δυνατόν να τα λένε όλα αυτά οι άνθρωποι που κυβερνούν χωρίς ίχνος τσίπας πάνω τους, την εξήγηση έδωσε ο εξαιρετικός δημοσιογράφος Γιώργος Παπαδόπουλος-Τετράδης (ο «Καιρός» της παλιάς Ελευθεροτυπίας) σε πρόσφατο κείμενό του εδώ: https://www.facebook.com/Tetradis/posts/10155223107253370

«Ο Τσίπρας και οι συν αυτώ έχουν κάνει πράξη το κόλπο με τα στρατιωτάκια. Πώς να τους πολεμήσεις; Από ποια θέση, που έχουν κάνει όλες τις θέσεις σαν ερείπια; Είναι και δεξιοί και αριστεροί και κεντρώοι και αναρχικοί και κομμουνιστές και πανηδονιστές και με το θεό και με το δωδεκάθεο, όλα ένας άμορφος σωρός. Είναι οι άνθρωποι που δεν πιστεύουν σε τίποτε γι αυτό μπορούν και πιστεύουν σε όλα! Παριστάνουν ότι δεν ξέρουν ότι είσαι αυτό που κάνεις κι όχι αυτό που λες. Και το παριστάνουν πολύ πετυχημένα. Γιατί, χαϊδεύουν τα αυτιά ενός λαού που από τη μια πλευρά έχει για ευαγγέλιο το «τι να κάνουμε βρε παιδάκι μου» ενώ από την άλλη ψάχνει να βρει να «τρουπώσει». Με κάθε μέσο. Κι αυτό το κομμάτι του λαού είναι πολύ μεγάλο».

Και, προσθέτω εγώ, όταν τους επισημάνεις ότι τελείως άλλα είναι αυτά που λένε από αυτά που κάνουν, σου το εξηγούν πολύ απλά: ήταν μια δήλωση της στιγμής. Τι ψάχνεις κι εσύ τώρα ρε αδερφέ;

H δεύτερη ευκαιρία - Οκτώβριος 2017

Όπως είχα γράψει εδώ: (http://polyk.blogspot.com.au/2016/10/blog-post_26.html) αποφάσισα, 16 χρόνια μετά την πρώτη μου ποιητική συλλογή που είχε τίτλο «Ο Μυθοποιός» (εκδόσεις Γαβριηλίδη), να δημοσιεύσω την δεύτερη συλλογή μου, που έχει τίτλο: «Η δεύτερη ευκαιρία», στο πολύ φιλόξενο λογοτεχνικό περιοδικό Fractal.

Τα ποιήματα ξεκίνησαν να δημοσιεύονται σε τετράδες, από τον Οκτώβριο του 2016 μέχρι τον Αύγουστο που μας πέρασε. Η εξάδα των ποιημάτων του Οκτωβρίου 2017 δημοσιεύτηκε μόλις, εδώ: http://fractalart.gr/exi-anekdota-poiimata-tou-polychroni-koutsaki/

Σε ένα μήνα περίπου θα δημοσιευτούν τα τελευταία ποιήματα της συλλογής.

Για όσους θέλουν να διαβάσουν τα ποιήματα των προηγούμενων μηνών, τα links ακολουθούν.

Οκτώβριος: http://fractalart.gr/koutsakis-poems/

Νοέμβριος: http://fractalart.gr/koutsakis-4-poems/

Δεκέμβριος: http://fractalart.gr/4-poems-polichronis-koutsakis/

Ιανουάριος: http://fractalart.gr/polichronis-koutsakis-4-poems/

Φεβρουάριος: http://fractalart.gr/tessera-poiimata-tou-polichroni-koutsaki/

Μάρτιος: http://fractalart.gr/tessera-poiimata-tou-polichronis-koutsakis/

Απρίλιος: http://fractalart.gr/polychronis-koutsakis-4-poems/

Μάιος: http://fractalart.gr/tessera-poiimata-tou-polychroni-koutsaki/

Ιούνιος: http://fractalart.gr/4-poems-polychronis-koutsakis/

Ιούλιος: http://fractalart.gr/tessera-poiimata-polyxronis-koutsakis/

Αύγουστος: http://fractalart.gr/poems-polychronis-koutsakis/

Ο μαστρο-Κώστας και τα τυριά του

Υπάρχουν κάποιες Σχολές ΤΕΙ σε όλη την Ελλάδα και κάποιοι καθηγητές σε ΤΕΙ οι οποίοι δεν έχουν να ζηλέψουν από Σχολές και καθηγητές πανεπιστημίου. Από την εικοσαετή εμπειρία μου όμως στον ελληνικό ακαδημαϊκό χώρο, τα παραπάνω δεν ισχύουν για την πλειοψηφία των ΤΕΙ.

Το γεγονός αυτό δεν πτοεί βεβαίως τον ακούραστο εργάτη για την ισοπέδωση της ελληνικής εκπαίδευσης, τον μάστρο-Κώστα τον Γαβρόγλου («μάστρο» από το master of disaster). Ο οποίος έχει βάλει σκοπό να κάνει όλα τα ΤΕΙ της χώρας πανεπιστήμια, ενώνοντάς τα με άλλα ΤΕΙ ή με υπάρχοντα ΑΕΙ – με μια απλή συμφωνία ανάμεσα στο ΑΕΙ και στο ΤΕΙ όλα γίνονται στο πιτς-φυτίλι από τον μάστρο-Κώστα.

Έτσι, αφού ξεκίνησε «χαλαρά» μετονομάζοντας την Σύνοδο των Προέδρων των ΤΕΙ σε «Σύνοδο Πρυτάνεων» συνέχισε φτιάχνοντας μέσα σε έξι μήνες!! το νέο πανεπιστήμιο Δυτικής Αττικής ενώνοντας τα ΤΕΙ Αθήνας και Πειραιά και τώρα ανακοίνωσε την ένωση του Ιονίου Πανεπιστημίου με το ΤΕΙ Ιονίων Νήσων. Επειδή δεν του έφταναν αυτά, μας είπε ότι έρχονται σύντομα κι άλλες συνενώσεις ιδρυμάτων. Αυτό μπορεί να οδηγήσει, πολύ απλά, σε δραματική πτώση της ποιότητας της παρεχόμενης εκπαίδευσης στα συγκεκριμένα ΑΕΙ και σε μεγάλα προβλήματα εντός των Σχολών, αφού θα βρεθούν καθηγητές ΑΕΙ και ΤΕΙ με χαώδεις διαφορές στα βιογραφικά τους να είναι ομόβαθμοι, με ίδιο λόγο για το μέλλον του πανεπιστημίου.  

Κάποιος θα ρωτήσει: αφού ορισμένα ΑΕΙ δέχονται να ενωθούν με ΤΕΙ χωρίς καμία σοβαρή διαδικασία αξιολόγησης, πού είναι το πρόβλημα;

Η απάντηση βρίσκεται στα τυράκια του μάστρο-Κώστα. Διότι ο μαστρο-Κώστας δεν πηγαίνει απλώς καλοκάγαθα να ρωτήσει τα ΑΕΙ της χώρας αν δέχονται να ενωθούν με ΤΕΙ. Όχι. Ο μαστρο-Κώστας και η κυβέρνησή του πρώτα φρόντισαν να συνεχίσουν το έργο των προηγούμενων κυβερνήσεων και να αφήσουν ακόμα πιο πάμφτωχα, χωρίς πόρους τα ΑΕΙ. Και μετά, πλησίασε τα πάμφτωχα ιδρύματα και τους είπε ότι αν ενωθούν με ΤΕΙ θα πάρουν έξτρα οικονομική υποστήριξη και θα τους ανοίξει (όπως θα κάνει στο Ιόνιο) και νέα τμήματα, μεγαλώνοντάς τα.

Ο φτωχός μπορεί να κάνει πολλές υποχωρήσεις για να επιζήσει. Ο πάμφτωχος ακόμα περισσότερες. Ο μάστρο-Κώστας το ξέρει. Ετοιμάζει τα τυράκια του, κάνει εν όψει εκλογών τα ρουσφέτια που είχε τάξει στα ΤΕΙ, μοιράζει υποσχέσεις για ψίχουλα στα ΑΕΙ που θα του κάνουν το χατίρι και χαμογελάει.

Θαύμα, θαύμα!

Για το θέμα της αλλαγής φύλου στα 15, που είναι ένα πολύ σοβαρό ζήτημα για τους ανθρώπους που αντιμετωπίζουν το σχετικό πρόβλημα και τις οικογένειές τους, έγραψα εδώ: http://polyk.blogspot.com.au/2017/10/15.html

Αλλά υπάρχουν και τα κομμάτια της υπόθεσης που ξεπερνούν κάθε όριο πολιτικής γελοιότητας, σε σημείο που να μην πιστεύει κανείς ότι διαβάζει αυτά που διαβάζει. Χθες λοιπόν, στην Βουλή, ο υπουργός Δικαιοσύνης της χώρας εξήγησε το «κατέβασμα» του ορίου ηλικίας για δήλωση αλλαγής φύλου στα 15 χρόνια λέγοντας ότι αρχικά κι ο ίδιος υπήρξε αμετακίνητος στην μείωση του ορίου ηλικίας, ωστόσο μετέβαλλε την στάση του μετά την ακρόαση των φορέων, των αμέσως ενδιαφερόμενων προσώπων και ιδίως των γονέων των έφηβων που επιθυμούν να προβούν σε φυλομετάβαση.

«Αυτές οι συγκλονιστικές τοποθετήσεις οι οποίες περιέγραφαν μια κατάσταση η οποία φτάνει στα όρια ορισμένες φορές του οικογενειακού δράματος δεν μπορεί να αφήσουν την κυβέρνηση χωρίς πρωτοβουλία, δεν μπορεί να αφήσουν την Βουλή χωρίς να πάρει μέτρα», δήλωσε.

Δηλαδή, για να το κάνουμε λιανά: ο υπουργός Δικαιοσύνης μπαίνει στην συζήτηση για το νομοσχέδιο που ο ίδιος καταθέτει και είναι ΑΜΕΤΑΚΙΝΗΤΟΣ, όπως δηλώνει στο να μην μπορούν ανήλικοι να κάνουν δήλωση αλλαγής φύλου. Για να είναι ΑΜΕΤΑΚΙΝΗΤΟΣ προφανώς έχει συμβουλευθεί γιατρούς, διεθνή βιβλιογραφία, όλες τις διαθέσιμες πηγές. Αλλά όταν εμφανίζονται οι γονείς των εφήβων που έχουν το πρόβλημα, γίνεται το θαύμα και ο ΑΜΕΤΑΚΙΝΗΤΟΣ μετακινείται! Διότι προφανώς ο ΑΜΕΤΑΚΙΝΗΤΟΣ όταν έφτιαχνε το νομοσχέδιο πίστευε ότι στα σπίτια των παιδιών που έχουν το πρόβλημα γίνεται πάρτι κάθε μέρα, χαίρονται και γλεντοκοπούν μέχρι τελικής πτώσεως. Οπότε, όταν εμφανίστηκαν και του είπαν ότι δεν γλεντοκοπούν αλλά ζουν ένα δράμα, αμέσως ο ΑΜΕΤΑΚΙΝΗΤΟΣ έκανε μια στροφούλα 180 μοιρών (όχι 360 μοιρών, όπως είχε δηλώσει ο πρωθυπουργός, που δεν ξέρει την διαφορά των 180 από τις 360 και είναι και μηχανικός) και ξέχασε όλους τους λόγους που δεν τον άφηναν να μετακινηθεί.

Επίσης, μάθαμε χθες ότι όποιος εμφανιστεί στη Βουλή και έχει ένα υπαρκτό πρόβλημα, αρκεί να κάνει μια «συγκλονιστική τοποθέτηση» ώστε η κυβέρνηση να νομοθετήσει αυτό που ζητάει ο πολίτης, χωρίς να λάβει υπ’ όψιν της καμία άλλη πληροφορία για το ζήτημα.
Αν υπήρχε σοβαρή αντιπολίτευση στη χώρα, δεν θα ήξεραν οι κυβερνώντες πού να κρυφτούν με αυτά που λένε και κάνουν. Αν.  

O εχθρός μέσα μας

Δύο τραγικά νέα από γεγονότα που συνέβησαν στην Αμερική μέσα στην προηγούμενη εβδομάδα δείχνουν δυστυχώς για μια ακόμα φορά το πόσο μπροστά είναι, παρά τα στραβά που συμβαίνουν εκεί, οι ΗΠΑ σε σχέση με την Ελλάδα.

Το πρώτο τραγικό νέο ήταν η δολοφονία δεκάδων ανθρώπων από έναν παρανοϊκό στο Λας Βέγκας. Φυσικά, το πρόβλημα της οπλοφορίας είναι τεράστιο στην Αμερική και γι’ αυτό ευθύνονται οι πολιτικοί που δεν τολμούν να περάσουν αυστηρούς νόμους ενάντια στην οπλοκατοχή. Δείτε όμως την διαφορά, σε σχέση π.χ. με την Κρήτη, όπου υπάρχει αντίστοιχου μεγέθους (για τα δεδομένα του πληθυσμού) πρόβλημα οπλοκατοχής: στην Αμερική όλοι ξέρουν γιατί οι πολιτικοί δεν ψηφίζουν τους νόμους που χρειάζονται και προτιμούν να έχουν τόσους νεκρούς και τραυματίες. Ο λόγος είναι ότι υπάρχουν πολιτικοί που τους ελέγχει η NRA, η εθνική οργάνωση όπλων. Ο εχθρός έχει πρόσωπο, δηλαδή. Στην Κρήτη, αντίθετα, ο καθένας που θέλει να αποκτήσει και να χρησιμοποιήσει όπλα κρύβεται πίσω από τις μυστικές του κουβέντες με κάποιον τοπικό πολιτικό, που λειτουργεί ως προστάτης του για να αποφύγει την σύλληψη ή την βαριά τιμωρία και βέβαια για να μην περάσουν και εφαρμοστούν αυστηρότατοι νόμοι για την οπλοκατοχή. Όλα κάτω από το τραπέζι.

Το δεύτερο νέο από την Αμερική ήταν η αποκάλυψη ότι επί τριάντα χρόνια ένας από τους πιο ισχυρούς ανθρώπους στο Χόλιγουντ, ο Χάρβεϊ Ουαϊνστάιν, παρενοχλούσε σεξουαλικά γυναίκες υπαλλήλους του. Οι καταγγελίες είναι πολλές, και ο Ουαϊνστάιν έχει παραδεχτεί ήδη ότι κάποιες είναι αληθείς. Μόλις έγινε γνωστή η υπόθεση, πολιτικοί των Δημοκρατικών που είχαν λάβει δωρεές από τον Ουαϊνστάιν δώρισαν τα χρήματα αυτά σε αγαθοεργίες. Γιατί; Διότι στις ΗΠΑ θεωρείται πολύ λογικό να παίρνουν οι πολιτικοί δωρεές από ιδιώτες και οι δωρεές να καταγράφονται ώστε να είναι δημοσίως γνωστό το ποιοι ενισχύουν ποιους. Εδώ, αντίθετα, αντίστοιχες «δωρεές» γίνονται κάτω από το τραπέζι, όπως έχει πια αποδειχτεί και δικαστικά τα τελευταία χρόνια, και ταυτόχρονα θεωρούσαμε πολύ λογικό να παίρνουν τα κόμματα από τον κρατικό προϋπολογισμό εκατοντάδες εκατομμύρια Ευρώ τα οποία δεν τους έφταναν και κατέληξαν και να χρωστάνε από πάνω στις τράπεζες, χωρίς παρόλ’ αυτά να κουνιέται φύλλο. Και αν δεν είχε υποστεί τέτοια καταστροφή η χώρα, δεν θα ασχολιόταν και κανείς μ’ αυτά τα χρέη, θα εξακολουθούσαμε να σφυρίζουμε χαρούμενα, ως τζίτζικες το καλοκαίρι, και να περνάμε ζωή χαρισάμενη διατυμπανίζοντας ότι είναι λογικό να κονομάνε τα κόμματα από το κράτος και να παίρνουν δάνεια για να παραμένουν «ανεξάρτητα», χωρίς δωρεές από ιδιώτες.

Η διαφορά λοιπόν είναι ότι στην Αμερική πολλά πράγματα γίνονται στο φως, κι έτσι όλοι, ανάλογα με το τι υποστηρίζουν, ξέρουν ποιος είναι ο «εχθρός» τους. Στην Ελλάδα, ο εχθρός είναι μέσα μας, και τον συμπαθούμε πάρα πολύ για να τον αφήσουμε να βγει στο φως.

Τρόμος πάνω από τα πανεπιστήμια σε όλο τον κόσμο! Μάθετε πώς θα προστατευτείτε, εσείς και τα παιδιά σας!

Έκτακτα μέτρα ασφαλείας από σήμερα σε όλα τα πανεπιστήμια του πλανήτη, ιδιαίτερα στα πιο φημισμένα, μετά την ανακοίνωση που έσπειρε τον τρόμο. Την ανακοίνωση ότι προϊστάμενος του γραφείου τύπου του Αλέξη Τσίπρα αναλαμβάνει ο Θανάσης Καρτερός, ο άνθρωπος που πήδηξε το Χάρβαρντ και το δήλωσε κιόλας με το άρθρο του «Σας γαμώ το Χάρβαρντ» στην Αυγή: http://polyk.blogspot.com.au/2016/07/blog-post.html

Με τον νέο του επίσημο ρόλο ως στέλεχος της κυβέρνησης ο Θανάσης Καρτερός θα έχει την δυνατότητα να ταξιδεύει παντού, μετατρέποντας τον φαλλό του σε έναν παγκόσμιο κίνδυνο, έτοιμο να γονιμοποιήσει τα πάντα στο πέρασμά του.

Φήμες θέλουν το ΜΙΤ, το Μπέρκλεϊ, το Στάνφορντ, την Οξφόρδη, το EPFL και πολλά άλλα μεγάλα πανεπιστήμια να αγοράζουν αντιπυραυλικά συστήματα για άμεση εφαρμογή στον εναέριο και επίγειο χώρο γύρω από τα κτίριά τους, «διότι ποτέ δεν ξέρεις από πού θα σου’ ρθει», όπως δήλωσε ο πρύτανης κορυφαίου ιδρύματος που προτίμησε να μείνει ανώνυμος.

Πηγές από το Μέγαρο Μαξίμου δηλώνουν πως ο διορισμός του Θανάση Καρτερού ως προϊσταμένου του γραφείου τύπου του πρωθυπουργού είναι μια ακόμα απόδειξη του σεβασμού της κυβέρνησης στα λεφτά των φορολογούμενων και της αφοσίωσης του ΣΥΡΙΖΑ και του πρωθυπουργού προσωπικά στην αριστεία. Οι διορισμοί θα συνεχίζουν να γίνονται αφειδώς, αλλά πάντοτε θα διορίζονται άνθρωποι που ξεχωρίζουν, ιδιαίτερα για τα ανατομικά τους χαρακτηριστικά. Την επόμενη εβδομάδα θα προσληφθεί κάποιος με μεγάλα αυτιά.

  

Για την δήλωση αλλαγής φύλου στα 15

Όσοι παρακολουθούν το blog ξέρουν την γνώμη μου για τους γάμους/σύμφωνα συμβίωσης ανάμεσα σε ομόφυλα ζευγάρια αλλά και για την υιοθεσία παιδιών από ζευγάρια του ίδιου φύλου. Η γνώμη μου είναι ένα ξεκάθαρο «ναι» και για τα δύο.

Για το πρώτο, επειδή οι άνθρωποι πρέπει να μπορούν να ζουν ευτυχισμένοι και με πλήρη δικαιώματα (ασφάλισης/περιουσίας) με τους ανθρώπους που αγαπούν. Δεύτερη ζωή δεν έχει. Ακόμα κι αν πιστεύετε στην μετενσάρκωση, στην επόμενη ζωή σας θα είστε άλλος/άλλη. Οπότε, σε αυτή τη μία και μοναδική παρουσία μας στην Γη με την μορφή που έχουμε σήμερα, το κυρίαρχο που χρειαζόμαστε είναι αγάπη, ηρεμία και αξιοπρεπείς συνθήκες για να την απολαύσουμε, με όποιον αγαπάμε.

Για το δεύτερο θέμα (υιοθεσία από ομόφυλα ζευγάρια) η γνώμη μου προκύπτει εντελώς ορθολογικά, από τα σχετικά επιστημονικά ευρήματα – γιατί μόνο έτσι μπορούμε να αποφασίζουμε, ιδιαίτερα σε ευαίσθητα θέματα, που αφορούν παιδιά. Οι επιστημονικές έρευνες λοιπόν έχουν δείξει ότι τα παιδιά που μεγαλώνουν με ομόφυλους γονείς δεν έχουν διαφορές (ψυχολογικές, σεξουαλικές, κοινωνικής εξέλιξης) από παιδιά που μεγαλώνουν με ετερόφυλους. Οπότε, είναι έγκλημα να αφήνουμε τόσα παιδιά να μεγαλώνουν μέχρι τα 18 τους στα ιδρύματα ενώ υπάρχουν άνθρωποι που θέλουν να τα υιοθετήσουν, να τα αγαπήσουν και να τα φροντίσουν.

Υπενθύμισα τα παραπάνω όχι μόνο επειδή τα θεωρώ πολύ σημαντικά, αλλά και επειδή θέλω να γράψω δυο λόγια για την καινούργια «ότι να’ ναι» απόφαση του ΣΥΡΙΖΑ να δώσει την δυνατότητα στους εφήβους που νιώθουν την σχετική ανάγκη να αλλάζουν επισήμως, με μια δήλωση, από τα δεκαπέντε τους χρόνια το φύλο τους. Το πόσο σοβαρή και μελετημένη είναι η απόφαση φαίνεται καταρχάς από το ότι αρχικά στο νομοσχέδιο δινόταν η δυνατότητα να γίνεται η δήλωση αλλαγής φύλου στα 17, και αρκούσαν κάποιες πιέσεις γονέων διεμφυλικών (transgender) παιδιών ώστε να κατέβει το όριο στα 15. Λίγο ακόμα να έπαιζε την κολοκυθιά ο υπουργός Δικαιοσύνης Σταύρος Κοντονής, μπορεί να δεχόταν να κατέβει το όριο και στα 12.

Γιατί όμως είναι λάθος το νομοσχέδιο; Είναι λάθος για τον ίδιο λόγο που είναι σωστή η υιοθεσία παιδιών από ομόφυλα ζευγάρια. Είναι λάθος επειδή οι αποφάσεις πρέπει να παίρνονται ορθολογικά, με βάση τα σχετικά επιστημονικά ευρήματα. Η επιστήμη λοιπόν δεν έχει καταλήξει ακόμα σε ασφαλή συμπεράσματα για πολλά θέματα που αφορούν τα διεμφυλικά παιδιά – και οι σοβαρότεροι επιστήμονες κλίνουν προς την άποψη ότι η αλλαγή φύλου σε εφήβους είναι εσφαλμένη.

Δυο λόγια για όσους δεν γνωρίζουν σχετικά. Δυσφορία φύλου (gender dysphoria) είναι η διαμάχη μέσα σ’ έναν άνθρωπο ανάμεσα στο φύλο με το οποίο γεννήθηκε και στο φύλο που νιώθει ότι τον/την εκφράζει. Η δυσφορία φύλου δεν σχετίζεται απαραίτητα με τον σεξουαλικό προσανατολισμό, δηλαδή μπορεί κάποιος/α να νιώθει έλξη για άτομα του ίδιου φύλου με αυτό που θα ήθελε και ο ίδιος/α να ανήκει.

Είναι ένα υπαρκτό και τεράστιο πρόβλημα για τους ανθρώπους αυτούς, που δημιουργεί σε μεγάλο ποσοστό αυτοκτονικές τάσεις και ισχυρά ψυχολογικά προβλήματα – η εκτίμηση είναι ότι το 20% όσων έχουν δυσφορία φύλου και δεν κάνουν αλλαγή φύλου αυτοκτονούν. Το ότι το πρόβλημα εμφανίζεται σε ένα πολύ μικρό ποσοστό συνανθρώπων μας δεν σημαίνει ότι δεν μας αφορά, αν θέλουμε να είμαστε άνθρωποι και γι’ αυτό πρέπει το κράτος να διαθέτει σταθερά πόρους για ψυχική υποστήριξη διεμφυλικών και ανθρώπων με δυσφορία φύλου. Όμως τα τελευταία χρόνια, στα πλαίσια των δίκαιων αγώνων των γκέι και διεμφυλικών ανθρώπων για βασικά δικαιώματά τους, τα πράγματα έχουν αρχίσει να ξεφεύγουν στο άλλο άκρο και κάποιοι γονείς σε όλο τον κόσμο έχουν αρχίσει να τα χάνουν, υιοθετώντας μια νέα μόδα (και βιομηχανία) που τους θέλει να κάνουν επεμβάσεις αλλαγής φύλου στα παιδιά τους ακόμα και από την ηλικία των τεσσάρων ετών!

Τι δείχνουν τα επιστημονικά ευρήματα:

1.     Ότι στην συντριπτική πλειοψηφία των παιδιών πολύ νεαρής ηλικίας (πριν την εφηβεία) το φαινόμενο της δυσφορίας φύλου εμφανίζεται και μετά εξαφανίζεται. Ότι το ποσοστό των ανθρώπων που αρχικά εμφανίζουν δυσφορία φύλου είτε ως παιδιά είτε στην εφηβεία αλλά στην συνέχεια νιώθουν άνετα με το φύλο τους ξεπερνάει το 80% (http://nymag.com/scienceofus/2016/07/whats-missing-from-the-conversation-about-transgender-kids.html)

2.     Ότι η αλλαγή φύλου μέσω σχετικής επέμβασης αφαιρεί μεν την δυσφορία φύλου αλλά πολλοί διεμφυλικοί άνθρωποι συνεχίζουν να έχουν σοβαρά ψυχολογικά προβλήματα και χρειάζονται ψυχική και σωματική παρακολούθηση για την υπόλοιπη ζωή τους.

3.     Ότι αν η εγχείριση αλλαγής φύλου γίνει στο τέλος της εφηβείας, μετά από κάποια χρόνια που ο έφηβος παίρνει ειδικά φάρμακα που εμποδίζουν την ανάπτυξη των αρσενικών/θηλυκών του χαρακτηριστικών, τουλάχιστον για τα πρώτα χρόνια νιώθει ψυχολογικά καλύτερα (δεν υπάρχουν ακόμα ευρήματα για μεγαλύτερα χρονικά διαστήματα, αφού οι σχετικές μελέτες είναι πολύ καινούργιες). Όμως τα φάρμακα αυτά, σύμφωνα με πολλούς ειδικούς, είναι επικίνδυνα και πιθανόν να έχουν ισχυρές παρενέργειες. Επίσης, οι έρευνες δείχνουν ότι αν οι έφηβοι ξεκινήσουν να παίρνουν αυτά τα φάρμακα (άρα και να νιώθουν ότι πήραν την οριστική απόφαση να αλλάξουν φύλο) πολύ δύσκολα μπορούν μέσα στο κοινωνικό τους περιβάλλον να αλλάξουν την απόφασή τους αργότερα, ακόμα κι αν αλλάξουν γνώμη.

4.     Ακόμα και στους ενήλικες που έκαναν επέμβαση αλλαγής φύλου υπάρχει ένα ποσοστό που κυμαίνεται σε διαφορετικές έρευνες μεταξύ 4% και 20% οι οποίοι δηλώνουν πως το μετάνιωσαν, και θέλουν να επιστρέψουν στο σώμα που είχαν πριν την επέμβαση.

Με αυτά τα δεδομένα, υπάρχουν πολλοί σοβαροί επιστήμονες (όπως π.χ. η Margaret Moon, Αναπληρώτρια Καθηγήτρια Ιατρικής στο Ινστιτούτο Βιοηθικής Μπέρμαν του διάσημου πανεπιστημίου Johns Hopkins) που εξηγούν γιατί είναι ελάχιστοι οι έφηβοι που μπορούν να πάρουν την απόφαση να κάνουν επέμβαση αλλαγής φύλου:

https://www.nytimes.com/roomfordebate/2015/06/18/is-there-a-right-age-to-change-ones-sex/few-adolescents-are-capable-of-making-a-decision-to-have-gender-transforming-surgery

Υπάρχουν και άλλοι γιατροί, που υποστηρίζουν το αντίθετο – μόνο που στην μεγάλη πλειοψηφία τους παίρνουν υψηλές αμοιβές για να χορηγούν τα σχετικά φάρμακα και να κάνουν τις εγχειρήσεις στα παιδιά, οπότε ας μου επιτραπεί να μην θεωρώ εξίσου αντικειμενική την άποψή τους.

Καλό θα ήταν να διαβάσουν και να ενημερωθούν για το θέμα και εκεί στην Κεντροαριστερά, που έσπευσαν όλοι να πουν ότι στηρίζουν το νομοσχέδιο (ΠΑΣΟΚ, Ποτάμι, Καμίνης) μην τύχει και φανούν συντηρητικοί.

Βεβαίως, το νομοσχέδιο του ΣΥΡΙΖΑ μιλάει για δήλωση αλλαγής φύλου από τα 15, όχι για εγχείριση. Αλλά με βάση τα επιστημονικά ευρήματα είναι φανερό ότι όταν ένα παιδί και η οικογένειά του μπουν στον δρόμο αυτό είναι πολύ δύσκολη η αλλαγή πορείας. Και αφού κάποιος θα μπορεί νομικά να αλλάξει το φύλο του, θα μπορεί να κάνει και την σχετική επέμβαση από τα 15.

Γιατί; Για να μπορεί να πανηγυρίζει ο Κοντονής ότι το νομοσχέδιό του είναι «από τα πιο προοδευτικά και ριζοσπαστικά στην Ευρώπη» - δηλαδή ότι είναι ένα κατασκεύασμα του ΣΥΡΙΖΑ για να λάβει μέρος στην καινούργια παγκόσμια μόδα των εγχειρίσεων αλλαγής φύλου σε παιδιά και να το «πουλήσει» ως εκδούλευση στην διεμφυλική κοινότητα ώστε να πάρει τις ψήφους της. Θυμίζω ότι ο Κοντονής είναι ο άνθρωπος που όταν είδε επεισόδια σε αγώνα Κυπέλλου Ελλάδας στο ποδόσφαιρο και ήταν υφυπουργός Αθλητισμού, θεώρησε ως λύση την κατάργηση του Κυπέλλου Ελλάδας – έτσι, ριζοσπαστικά και τότε. Ο άνθρωπος που ως υπουργός Δικαιοσύνης είπε ότι δεν πειράζει να απελευθερώνονται πολύ νωρίτερα οι κρατούμενοι για σοβαρά αδικήματα, αφού κάποια στιγμή θα βγουν από τη φυλακή ούτως ή άλλως – αυτό κι αν είναι ριζοσπαστικός τρόπος σκέψης. Αυτός ο άνθρωπος τοποθετήθηκε από τον Αλέξη Τσίπρα για να χειρίζεται την Δικαιοσύνη της χώρας. Αυτός ο άνθρωπος χειρίζεται κι αυτό το τόσο λεπτό θέμα, με την λογική του μπακάλη – να γίνεται η δήλωση αλλαγής φύλου στα 17; στα 16; βάλε στα 15 και κλείσαμε.

Φυσικά, ο Σταύρος Κοντονής τοποθετήθηκε ως εκλεκτό μέλος στο κοινοβούλιο από τον ελληνικό λαό, αφού όπως έχω ξαναγράψει, στις εκλογές του 2015, στην Ζάκυνθο, πήρε περισσότερες προσωπικές ψήφους (σταυρούς προτίμησης) απ’ όσες κατάφεραν να πάρουν ολόκληρα τα υπόλοιπα κόμματα. Αν κατέβαινε δηλαδή μόνος του, θα ήταν πρώτο κόμμα στην Ζάκυνθο. Ότι ψηφίσεις, παίρνεις.