Λίγος σεβασμός επιτέλους στην Ιστορία (μου)!

Άκουσα τον Αλέξη Τσίπρα στη Βουλή, να αναφέρει για πολλοστή φορά την φράση «εμείς κουβαλάμε πίσω μας και μια Ιστορία» (εννοεί την ιστορία της αριστεράς στην Ελλάδα). Τον άκουσα και τυχαία θυμήθηκα το εξής:

Πριν από 3 χρόνια αποφάσισα να πάω να παίξω «μονό» στο μπάσκετ, ένας εναντίον ενός, με έναν 25άρη φίλο. Είχα μόλις κλείσει τα 40 και ένιωθα πως, παρά τα λίγα κιλά που είχα βάλει, θα τον πατούσα εύκολα. Δεν με απασχολούσε ότι είχα κάποιους μήνες να παίξω. Δεν με απασχολούσε ότι ήταν 15 χρόνια μικρότερος. Δεν με απασχολούσε ότι ο αντίπαλός μου έπαιζε τακτικά μπάσκετ, κατέβαινε σε τουρνουά 3-on-3 με ομάδες, είχε αγωνιστική εμπειρία σε ομάδα της Αθήνας. Θα τον πατούσα εύκολα, για τον απλούστατο λόγο ότι εγώ είχα δει στην τηλεόραση το έπος του 1987, όταν πήραμε το Πανευρωπαϊκό. Είχα νιώσει να εμπνέομαι από αυτό, άρα ήμουν κι εγώ μεγάλος μπασκετμπολίστας.

Για κάποιον μυστήριο λόγο έχασα εύκολα 3-0 στα μονά.

Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί. Αφού είμαι μεγάλος μπασκετμπολίστας. Κουβαλάω πίσω μου μια Ιστορία, που είναι όλη δική μου.