Πάω στοίχημα ότι μπορώ να σας πω την
σύγχρονη Ιστορία της Ελλάδας μέσα σε δύο λεπτά, με ένα διήγημα που δυστυχώς δεν
είναι δικό μου.
Ο
διευθυντής της φιλαρμονικής μάς δέχτηκε πολύ ευγενικά. «Σε τι μπορώ να σας φανώ
χρήσιμος;» ρώτησε.
«Έχουμε
να λαβαίνουμε ακόμα πενήντα χιλιάδες».
«Πολύ
πιθανόν, αν και δεν είμαι βέβαιος ότι γνωρίζω για ποιον λόγο. Μπορείτε παρακαλώ
να μου εξηγήσετε;»
«Για
προκαταβολή», εξήγησα εγώ.
«Φυσικά,
κι αυτό συμβαίνει συχνά. Αλλά προκαταβολή, για ποιο πράγμα;»
«Για
τη συμμετοχή μας στη φιλαρμονική».
«Ναι,
αυτό θα αποτελούσε μια πρώτη βάση για συζήτηση. Ωστόσο, αν δεν απατώμαι, πρώτη
φορά σας βλέπω. Μήπως έχουμε υπογράψει κάποιο σχετικό συμβόλαιο;»
«Όχι
ακόμα, αλλά μπορούμε να το υπογράψουμε αμέσως».
«Ασφαλώς.
Θα ήθελα όμως πρώτα να μου εκθέσετε σε γενικές γραμμές την πρότασή σας. Είστε
μουσικό συγκρότημα;»
«Για
την ώρα όχι, θα γίνουμε όμως».
«Και
ποιο θα είναι περίπου το ρεπερτόριό σας;»
«Θα
προκύψει σιγά-σιγά, μόλις μάθουμε να παίζουμε».
«Να
παίζετε, τι;»
«Κάποια
όργανα, φυσικά».
Η
χοντροκεφαλιά του τύπου είχε αρχίσει να μ’ εκνευρίζει.
«Δηλαδή,
τώρα δεν ξέρετε τίποτα;»
«Τι
σημασία έχει αν ξέρουμε ή δεν ξέρουμε. Το μέλλον μας ανήκει έτσι κι αλλιώς. Δεν
βλέπετε πως είμαστε νέοι;»
«Μα
και βέβαια. Μου επιτρέπετε όμως να προτείνω κάτι; Μάθετε πρώτα να παίζετε, μετά
παίξτε λίγο, και μετά βλέπουμε. Το μέλλον αναμφίβολα σας ανήκει».
Κι
έτσι δε μας έδωσε την προκαταβολή, ο φασίστας. Βγήκαμε έξω, κοινωνικά
εκμηδενισμένοι. Στον τοίχο κρεμόταν μια αφίσα, θα έπαιζαν κάποιον Μότσαρτ.
«Ποιος
είν’ αυτός;» ρώτησε ο… εντάξει, δε θυμάμαι ποιος από μας, γιατί η μνήμη μου δε
λειτουργεί και πολύ καλά, προπαντός τα πρωινά.
«Σίγουρα
κάποιος γέρος».
Πάψαμε
ν’ ασχολούμαστε με την τέχνη και πιάσαμε να φτιάχνουμε βόμβες. Τη μία λέμε να
την τοποθετήσουμε στη φιλαρμονική, ο αγώνας για κοινωνική δικαιοσύνη έχει
απόλυτη προτεραιότητα.
Το διήγημα το έγραψε ένας από τους μεγαλύτερους
συγγραφείς του 20ου αιώνα, ο Πολωνός Σλάβομιρ Μρόζεκ, και
περιλαμβάνεται στην καταπληκτική συλλογή πολύ μικρών διηγημάτων «Η ζωή για
αρχάριους» (εκδόσεις Γνώση).
Αν αντικαταστήσουμε στην φράση «Δεν
βλέπετε πως είμαστε νέοι;», την λέξη «νέοι» με οποιαδήποτε από τις λέξεις: «αδικημένοι», «αριστεροί», «δεξιοί», «πασόκοι», «γατόνια», «λεβέντες», τότε το
διήγημα εξηγεί άψογα πώς έζησαν τις τελευταίες δεκαετίες πολλοί Έλληνες,
πιστεύοντας πως τους ανήκει το σύμπαν. Γιατί τους ανήκει; Έτσι, χωρίς να χρειάζεται δικαιολογία.
Θα πάρω όσα περισσότερα μπορώ με τον λιγότερο δυνατό κόπο, αλλιώς θα τα κάψω όλα εδώ πέρα. Γιατί; Επειδή έτσι.
Το «επειδή έτσι» είναι σκοτάδι, και το
σκοτάδι μόνο σκοτάδι μπορεί να φέρει. Και το έφερε.
Ο μόνος τρόπος για να πάρεις ίσως όσα
σου αξίζουν είναι αυτός:https://www.youtube.com/watch?v=EBGb40yh4SY
No comments:
Post a Comment