Ούτε το κλάμα δεν μας αξίζει

Με αφορμή το χθεσινό φρικιαστικό τροχαίο που δεν θέλει να το χωρέσει ο νους, θέλω να πω δυο λόγια - γιατί ο λόγος που γίνονται τόσα τροχαία, με τόσους αθώους νεκρούς είναι ο ίδιος λόγος που η χώρα βρίσκεται σε τέτοια κακομοιριά.

Πριν ενάμιση χρόνο περίπου είχα παρκάρει σε στενό μονόδρομο, βράδυ στα Χανιά, με την οικογένειά μου μέσα στο αμάξι. Για κάποιο λόγο τα δημοτικά φώτα στην περιοχή ήταν εκτός λειτουργίας. Χειμώνας, σκοτάδι. Από μακριά, πριν προλάβω να βγω από το αυτοκίνητο, άκουσα ένα φοβερό μαρσάρισμα και γι’ αυτό τελευταία στιγμή δεν βγήκα. Μέσα σε 2-3 δευτερόλεπτα, ένα λευκό αμάξι που πήγαινε στον μονόδρομο υπολογίζω με πάνω από 130 χιλιόμετρα, με κλειστά τα φώτα του αμαξιού, πέρασε 4 τετράγωνα χωρίς να σταματήσει σε κανένα stop. Ο οδηγός του προφανώς είχε αυτό που λέγεται “death wish” – επιθυμία να σκοτώσει ή να σκοτωθεί. Ακόμα και όταν απομακρύνθηκε και ο τρόμος ότι μπορεί να έπεφτε πάνω μας είχε περάσει, είχα παραμείνει διπλωμένος μέσα στο αυτοκίνητο, περιμένοντας ότι μπορεί να άκουγα κάποιον ανατριχιαστικό θόρυβο από το επόμενο τετράγωνο.

Πριν από πολύ περισσότερα χρόνια έγινε μπροστά μου ένα παρολίγον θανατηφόρο τροχαίο στα Χανιά, στην Ακρωτηρίου. Ένας μεθυσμένος (Σάββατο απόγευμα) νεαρός μπήκε στο αντίθετο ρεύμα, διεμβόλισε το προπορευόμενο αυτοκίνητο το οποίο άρχισε να στριφογυρίζει και έπεσε πάνω στο δικό μου. Ο νεαρός και οι συνεπιβάτες του τραυματίστηκαν ελαφρά. Ο οδηγός του μπροστινού αυτοκινήτου από θαύμα επέζησε, και έμεινε έξι μήνες μακριά από την δουλειά του. Όταν πήγα στο δικαστήριο να καταθέσω ως μάρτυρας, συγγενής του νεαρού οδηγού, που κινδύνευε να χάσει το δίπλωμά του μεταξύ άλλων, μου επιτέθηκε φραστικά επειδή κατέθεσα «ψέματα» και μου είπε πρώτα πως «υπάρχει και Θεός» (για τα ψέματά μου) και μετά με ρώτησε γιατί θέλω να κάνω ζημιά στον συγγενή του και να τιμωρηθεί.

Αντίστοιχα πράγματα θα με ρωτούσε, σίγουρα, και ο συγγενής του μακελάρη με το λευκό αμάξι, αν τον έπιανε η αστυνομία.

Στον Καναδά και στην Αυστραλία έχω πάρει κλήση επειδή ξεπέρασα το όριο ταχύτητας κατά 20 χιλιόμετρα (σε εθνική οδό) και κατά 7 χιλιόμετρα (εντός πόλεως), αντίστοιχα. Στην περίπτωση του Καναδά, η ποινή δεν ήταν μόνο χρήματα αλλά και αφαίρεση πόντων από το δίπλωμά μου. Με κάλεσαν σε ένα γραφείο και μου έκαναν δριμύτατες παρατηρήσεις ότι σε επόμενη αντίστοιχη παράβαση θα μου έπαιρναν για μήνες το δίπλωμα. Στην Αυστραλία, όχι μόνο είναι αντίστοιχη η νομοθεσία, αλλά απαγορεύεται και το κάπνισμα στο αυτοκίνητο αν είναι μέσα παιδί κάτω των 17 ετών. Για τους παραβάτες υπάρχει ένα τσουχτερότατο πρόστιμο και ξανά δριμύτατες παρατηρήσεις όταν σε πιάσουν να παραβαίνεις τον νόμο, διότι με το τσιγάρο μέσα στο αμάξι είναι σαν να αναγκάζεις το παιδί να εισπνέει καρκίνο.

Εμείς (η πλειοψηφία) στην Ελλάδα δεν θέλουμε έτσι. Έχουμε τους βουλευτές και πολιτευτές για να καθαρίζουν για τα «καημένα τα παιδιά» μας όταν κάνουν πράγματα που μπορούν να κοστίσουν την ζωή άλλων ανθρώπων, είτε αυτά είναι τροχαία, είτε καταστροφές δημόσιας περιουσίας, είτε, είτε, είτε. Ούτε στο δικαστήριο δεν φτάνουν πολλές υποθέσεις, έχουν φροντίσει «οι άνθρωποί μας» που τους ανταμείβουμε μετά με την ψήφο μας, ως γνήσιοι μαφιόζοι. Και άντε να πεις σε τόσους γονείς που έχω δει να καπνίζουν ακόμα και με κλειστά παράθυρα μέσα στο αυτοκίνητο!! με τα παιδιά τους μέσα, ότι θα φάνε πρόστιμο γι’ αυτό – γιατί να φάνε πρόστιμο θα σου πουν; Αφού δικά τους είναι τα παιδιά, τους ανήκουν, τα κάνουν ότι θέλουν.

Εδώ είναι Ελλάδα, εμείς είμαστε επαναστάτες, ελεύθερα πνεύματα, δεν θέλουμε κάμερες παντού να μας ελέγχουν ούτε σκληρές ποινές όταν κάνουμε «μια απερισκεψία, βρε αδερφέ», και τις γκαζιές μας θα τις ρίχνουμε και τους τσαμπουκάδες μας θα τους κάνουμε και βέβαια δεν θα ανεχτούμε να μας φωνάζουν και να μας κράζουν αστυνομικοί ή άλλοι δημόσιοι λειτουργοί.

Ούτε το κλάμα για τους νεκρούς μας δεν μας αξίζει.