Πιο χαμηλά, πιο χαμηλά, πιο χαμηλά

Δεν γνωρίζω προσωπικά κανέναν εργαζόμενο στο τηλεοπτικό κανάλι Epsilon, κι όμως σήμερα αυτούς σκέφτομαι. Που κοιμήθηκαν την Κυριακή το βράδυ, έχοντας δουλειά μέσα στην καταστροφή που ζει η χώρα,  και ξύπνησαν την Δευτέρα μαθαίνοντας ότι οι ίδιοι και οι οικογένειές τους χάνουν τον μισθό με τον οποίο συντηρούνται.

Γιατί; Γιατί έτσι. Γιατί διαπιστώθηκε, λέει, ένα τυπικό λάθος στον φάκελο υποψηφιότητας του Epsilon και η κυβέρνηση πέταξε το κανάλι έξω από τον διαγωνισμό, οπότε το κανάλι πρέπει μέσα σε τρεις μήνες να κλείσει. Το πέταξε έξω από τον διαγωνισμό που γίνεται για τέσσερις άδειες, όλες κι όλες, για τις οποίες ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας είχε δηλώσει στην Βουλή «και πολλές είναι οι τέσσερις».

Γιατί είναι πολλές, αφού το φάσμα των τηλεοπτικών συχνοτήτων επιτρέπει πολύ περισσότερες από τέσσερις; Γιατί να χάσουν τόσοι άνθρωποι την δουλειά τους; Γιατί έτσι.

Γιατί έτσι αποφάσισαν. Αυτοί που ελέγχουν την ζωή σου. Που διαλύουν τα δημοτικά σχολεία. Που αναγκάζουν τα πιτσιρίκια να διδάσκονται λιγότερες ώρες από τους συνομήλικούς τους στην Αφρική. Που ετοιμάζουν φρικτό σύστημα για το γυμνάσιο και το λύκειο, ώστε πολλά παιδιά να φεύγουν από το σχολείο στα δεκαέξι. Που βάζουν τα κόμματα μέσα στα λύκεια. Που διώχνουν από τη χώρα δεκάδες χιλιάδες επιχειρήσεις. Που διώχνουν από τη χώρα δεκάδες χιλιάδες ανθρώπους, οι οποίοι παίρνουν τα παιδιά τους και φεύγουν με οποιαδήποτε δουλειά, οπουδήποτε στο εξωτερικό, για να ξεφύγουν. Που βρίζουν τους Ολυμπιονίκες. Που μισούν την φράση «εθνική συνείδηση». Που σιχαίνονται την αριστεία. Που «γαμούν το Χάρβαρντ». Που δηλώνουν πως θα κλείσουν όλες τις ατομικές επιχειρήσεις. Που εμποδίζουν κάθε επένδυση στη χώρα. Που χαρίζουν τα γλυπτά του Παρθενώνα στους Άγγλους. Που σιχαίνονται το αρχαίο θέατρο. Που τσάκισαν τις συντάξεις. Που φόρτωσαν την χώρα με 86 δις επιπλέον χρέος μέσα σε ένα χρόνο. Που κάνουν μπίζνες εις βάρος των προσφύγων. Που ψήφισαν νόμο στις τρεις τα ξημερώματα για να μην υπάρχει όριο στα έξοδα τα δικά τους και των συνοδών τους στα ταξίδια εντός και εκτός Ελλάδας. Όλα αυτά μέσα σε ενάμιση χρόνο. Έχουν μπροστά τους άλλα τρία, και είναι αποφασισμένοι να ισοπεδώσουν τα πάντα. Ξέρουν πως μόνο έτσι θα έχουν ελπίδες να συνεχίσουν να κυβερνούν.

Κι από κάτω, ένας λαός που είναι είτε πολύ τσακισμένος για να αντιδράσει, είτε πολύ εγωιστής για να παραδεχτεί ότι έκανε για μια ακόμα φορά λάθος στις εκλογές, και αυτή τη φορά ήταν το μεγαλύτερο απ’ όλα.

Θυμάμαι συχνά τον παλιό αριστερό που μου είχε πει, στην Κρήτη, πως αυτοί εδώ οι τύποι που ανέλαβαν υπουργοί ανήκουν στην τρίτη εθνική της αριστεράς και δεν θα είχαν ποτέ θέση σε μια σοβαρή αριστερή κυβέρνηση. Νομίζω πως ο φίλος μου έκανε λάθος. Όπως αποδείχτηκε, δεν ήταν στην τρίτη εθνική. Ήταν πολύ πιο χαμηλά.

Εκατό χρόνια μετά, ζούμε ξανά στιγμές του 1920. Στην πιο κρίσιμη στιγμή, εκλέξαμε τους χειρότερους και αποφασίσαμε να αυτοκαταστραφούμε.

Ευχαριστούμε από καρδιάς, εφέντες

Εμένα μ’ αρέσει να διαβάζω τις δηλώσεις του πρωθυπουργού μας, του Αλέξη του Τσίπρα, γιατί έχει πάντα πράγματα να μου πει. Να με μορφώσει, να με κάνει να αντιληφθώ την πραγματικότητα μέσα από τα σοφά του μάτια.

Χθες ο Αλέξης ο Τσίπρας με δίδαξε τέσσερα πράγματα.

Το πρώτο αφορούσε τις εκλογές. Είπε λοιπόν ότι είναι γραφικοί, στην ΝΔ, που ζητούν εκλογές, και ότι θα συνεχίσουν να τις ζητούν μέχρι το 2019, και τότε θα γίνει δεκτό το αίτημά τους. Προσέξτε: δεν θα γίνουν εκλογές το 2019 επειδή θα έχει συμπληρωθεί τετραετία και το Σύνταγμα επιτάσσει να γίνουν εκλογές. Θα γίνουν επειδή τότε ο εφέντης Αλέξης σκοπεύει, μέσα στην μεγαλοθυμία του, να κάνει δεκτό το αίτημα της αντιπολίτευσης και να επιτρέψει να διεξαχθούν εκλογές στην Ελλάδα.

Είναι μεγάλο πράγμα το πώς μεγαλώνει κανείς. Αν μεγαλώσει, π.χ., θαυμάζοντας τις δικτατορίες του ανατολικού μπλοκ, όπου η λέξη εκλογές ήταν άγνωστη, τότε όταν αποκτήσει εξουσία θεωρεί μέσα του πως κάνει χάρη στους αντιπάλους του αν επιτρέψει να διεξαχθούν εκλογές. Και μπορεί να του ξεφύγει και να το πει κιόλας.

Το δεύτερο που με δίδαξε ο Αλέξης είναι πως όποιος θέλει να γίνονται εκλογές πριν το τέλος της τετραετίας είναι γραφικός. Βέβαια και ο Αλέξης ζητούσε εκλογές σχεδόν αμέσως μετά την εκλογή Σαμαρά, και την έριξε κιόλας την κυβέρνηση Σαμαρά πολύ πριν το τέλος της τετραετίας. Αλλά ο Αλέξης δεν ήταν γραφικός, το έκανε στο όνομα του λαού.

Το τρίτο που μου έμαθε ο Αλέξης ο Τσίπρας ήταν ότι έχουμε εκπληρώσει όλες τις υποχρεώσεις που είχαμε αναλάβει απέναντι στην Ευρώπη. Βέβαια, σήμερα τα ρεπορτάζ αναφέρουν ότι το κλίμα ανάμεσα στην Ελλάδα και τους Ευρωπαίους είναι πολύ κακό και ότι οι Ευρωπαίοι ισχυρίζονται ότι δεν έχουμε υλοποιήσει αρκετά από τα προαπαιτούμενα. Αλλά εγώ πιστεύω τον Αλέξη γιατί ο Αλέξης δεν λέει ΠΟΤΕ ψέματα.

Το τέταρτο που έμαθα από τον Αλέξη είναι ότι απαιτούμε από τους Ευρωπαίους μέτρα για μείωση του χρέους τα οποία θα ανοίξουν τον δρόμο για την ανάκαμψη της οικονομίας μετά το 2018.

Στο σημείο αυτό ένιωσα το σκουριασμένο μυαλό μου να λειτουργεί κάπως. Αυτοσυγκεντρώθηκα, και μετά από περίπου μισή ώρα υπερπροσπάθειας συνειδητοποίησα πως η χρονιά μετά το 2018 είναι… το 2019. Που, ω του θαύματος, θα είναι η χρονιά των εκλογών. Ξέρετε, εκείνων που θα επιτρέψει ο εφέντης να γίνουν αν ξυπνήσει με τις καλές του και ο φραπές του έχει την σωστή δόση ζάχαρης.    

Οπότε, ο εφέντης ετοιμάζεται να κατέβει στις εκλογές του 2019, μετά από τέσσερα χρόνια καταστροφής, ζητώντας να τον ξαναψηφίσει ο λαός για να φέρει την ανάπτυξη στην δεύτερη τετραετία του.

Προς το παρόν, οι αναλύσεις για τις επιτυχίες του εφέντη, αυτήν την πρώτη χρονιά του στην εξουσία, λένε ότι 70000 επιχειρήσεις έχουν κάνει αίτημα μεταφοράς της έδρας τους εκτός Ελλάδας.

Αυτό με μπέρδεψε λιγάκι, ένιωθα σαν να μην καταλαβαίνω πώς ακριβώς την εννοούσε ο εφέντης την ανάπτυξη. Χρειαζόμουν έναν ορισμό για την ανάπτυξη. Μήπως, π.χ. ανάπτυξη είναι να στήνουν στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ μηχανισμούς για να βγάζουν λεφτά από τους πρόσφυγες, όπως κατήγγειλε προ ημερών βουλευτής του ίδιου του ΣΥΡΙΖΑ;

Ευτυχώς, το κενό ήρθε να μου το καλύψει η βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ κυρία Χαρά Καφαντάρη. Η κυρία Καφαντάρη, που ως συνταξιούχος της Εθνικής Τράπεζας ξέρει τα πάντα για την ανάπτυξη, μας αποκάλυψε το όραμα της κυβέρνησης για την οικονομία: «Η εποχή του ‘εγώ έχω το μαγαζί μου και είμαι το αφεντικό του εαυτού μου’ έχει τελειώσει», δήλωσε: (αν δεν το πιστεύετε, ορίστε: https://www.youtube.com/watch?v=tKf8Q43WAbo)

Οι μικρομεσαίοι, σύμφωνα με την κυρία Καφαντάρη, θα πρέπει υποχρεωτικά να συνεταιρίζονται. Υποχρεωτικοί συνεταιρισμοί και κοινωνική οικονομία – θα ανακαλύψουμε πώς θα γίνει αυτό, όπως μας είπε, μόλις έρθει το νέο νομοσχέδιο της κυβέρνησης για την κοινωνική οικονομία. Οπότε, όσοι έχετε δικές σας επιχειρήσεις και δεν τις έχετε μεταφέρει ακόμα στο εξωτερικό, ετοιμαστείτε να τις κλείσετε. Η ώρα σας πλησιάζει, βρωμοκαπιτάλες, που μου θέλατε και μαγαζί.

Στο σημείο αυτό πρέπει να υπενθυμίσω ότι όλοι αυτοί οι άνθρωποι, όπως η κυρία Καφαντάρη, έχουν ψηφιστεί από τον ελληνικό λαό για να τον κυβερνήσουν.

Οπότε, όσα συμβαίνουν και όσα έρχονται είναι τραγικά μεν και θα τα γράψει η Ιστορία με τα πιο μαύρα χρώματα, αλλά άδικα δεν είναι.

Ούτε με τα φράγκα, ούτε μόνο με την καρδιά

To web έχει γεμίσει με πύρινα κείμενα από δύο αντιμαχόμενες «παρατάξεις»: εκείνη που ουσιαστικά δεν θέλει να φιλοξενούμε μετανάστες/πρόσφυγες στην Ελλάδα, και εκείνη που ουσιαστικά θέλει να φιλοξενήσουμε όσους κι αν έρθουν. Και οι δύο απόψεις είναι καταστροφικές, και δυστυχώς τείνουν να τραβήξουν αρκετό κόσμο με το μέρος της η κάθε μία, όπως συμβαίνει με κάθε τι ακραίο εν καιρώ κρίσης.

Πάμε στην πρώτη άποψη: κανένας μετανάστης/πρόσφυγας στην Ελλάδα, λοιπόν. Έχουμε κρίση, τι να κάνουμε αφού κι εμείς είμαστε φτωχοί, τι να κάνουμε αφού θα πληγεί ο τουρισμός που είναι η μόνη σοβαρή πηγή εσόδων της χώρας, τι να κάνουμε, τι να κάνουμε… Να σας πω τι να κάνουμε, αν υιοθετήσουμε αυτή την άποψη. Να πάμε στο διάολο, γιατί δεν θα είμαστε πια άνθρωποι. Όταν βλέπεις νεκρά μωρά και παιδιά να ξεβράζονται από την θάλασσα. Όταν βλέπεις γονείς να παρακαλάνε να περάσουν τα παιδιά τους τα σύνορα κι ας τους στείλουν εκείνους πίσω στους βομβαρδισμούς της Συρίας. Όταν βλέπεις την εικόνα του Ομράν που χθες έχασε και τον δεκάχρονο αδερφό του που ήταν βαριά τραυματισμένος, όταν τα βλέπεις όλα αυτά και αντί να γονατίζει η ψυχή σου σκέφτεσαι πως οι Ομράν αυτού του κόσμου μπορεί να σου διώξουν μερικούς τουρίστες, ε τότε τράβα να κάνεις παρέα με τον Νότη τον Σφακιανάκη που πιστεύει πως οι πρόσφυγες είναι πάμπλουτοι και μας κοροϊδεύουν, και στο τσακίρ κέφι πήγαινε και να τους τρομοκρατήσεις ή να πλακώσεις στο ξύλο γονείς και παιδάκια σαν τον Ομράν, παρέα με την Χρυσή Αυγή.

Πάμε στην δεύτερη άποψη, αυτήν που ουσιαστικά υποστηρίζει και η τραγική κυβέρνηση της Ελλάδας: να φιλοξενήσουμε όσους κι αν έρθουν, αυτό είναι το ηθικό χρέος μας, μπροστά τους εξάλλου εμείς παραμένουμε πολύ προνομιούχοι, ακόμα και μέσα στην φτώχια μας. Η άποψη αυτή αντανακλά έναν από τους βασικούς λόγους κατάρρευσης της χώρας. Την αντίδραση σε κάθε τι οργανωμένο. Οργάνωση σημαίνει σχέδιο, αρχικά, και πειθαρχία στο σχέδιο, στη συνέχεια. Εμείς ανέκαθεν δεν γουστάρουμε τέτοια, είμαστε μάγκες εμείς οι Έλληνες, ελεύθερα πνεύματα, δεν χωράμε σε κανόνες, βρίσκουμε λύσεις στην πορεία. Κολοκύθια τούμπανα βρίσκουμε, κι ένα μάτσο χάλια έχουμε καταντήσει με τις μαγκιές και τις εξυπνάδες μας.

Αν συνεχίσουν να έρχονται τεράστιοι αριθμοί προσφύγων στην Ελλάδα, η χώρα θα γίνει αβίωτη για τους Έλληνες – ήδη είναι οριακά βιώσιμη για πολλούς. Αβίωτη όχι μόνο σε οικονομικό επίπεδο, αλλά και για λόγους ασφάλειας. Ο πεινασμένος (επειδή δεν θα έχουμε την δυνατότητα να τον ταΐσουμε) πρόσφυγας θα ψάξει να βρει τρόπο για να φάει ο ίδιος και τα παιδιά του. Οποιονδήποτε τρόπο. Ο ανεξέλεγκτα μεγάλος αριθμός προσφύγων θα σημαίνει αυτομάτως και αδυναμία φύλαξής τους. Φυσικά οι περισσότεροι θα είναι μια χαρά άνθρωποι, αλλά αρκεί ελάχιστοι να «ξεφύγουν» για να ξεκινήσουν βιασμοί και δολοφονίες – και έχουμε ήδη ζήσει τέτοια μεμονωμένα περιστατικά.

Όταν τα λες όλα αυτά σε υποστηρικτές του «να έρθουν όλοι να τους φροντίσουμε» και σου απαντούν πως η λύση είναι να βγούμε στους δρόμους με τις ντουντούκες μαζί με τους πρόσφυγες και να απαιτήσουμε λεφτά από τον παγκόσμιο καπιταλισμό, τότε καταλαβαίνεις πόσες πιθανότητες επιτυχίας έχει η «όσα πάνε κι όσα έρθουν» οπτική τους. Και για να το γράψω και λίγο πιο χοντρά, άλλα περιθώρια για παπαρολογίες σε αυτή τη χώρα δεν έχουμε. Ούτε εμείς, ούτε οι καημένοι οι πρόσφυγες αν θέλουμε πραγματικά να τους βοηθήσουμε. Εκτός αν το όνειρο ορισμένων είναι να ζούμε όλοι μαζί, κι εμείς και οι πρόσφυγες, δυστυχισμένοι.

Οι πολιτικοί στην Ελλάδα μας έμαθαν επί δεκαετίες να απεχθανόμαστε την υγιή ιδιωτική πρωτοβουλία. Αφού είχες τον «πατερούλη» που ψήφιζες για να σε «φτιάξει» στο τριτοκοσμικό δημόσιο, πού να μπλέκεις τώρα με αναλύσεις, στόχους, μεθοδολογίες, αξιολογήσεις και φτου κι απ’ την αρχή. Αυτά είναι βάρβαρα πράγματα, δεν είναι για μας. Όμως μόνο έτσι μπορεί να αντιμετωπιστεί οποιοδήποτε πρόβλημα, όπως και το προσφυγικό. Με ξεκάθαρες ερωτήσεις και μελετημένες απαντήσεις. Απαντήσεις που η κυβέρνηση δεν έχει, μόνο μισόλογα λέει, και το χειρότερο είναι πως και να είχε, δεν θα την πίστευε κανείς. Μετά από τόσα ψέματα, ποιος εμπιστεύεται οποιονδήποτε υπουργό των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ για να του οργανώσει το μέλλον του;

Οι ερωτήσεις είναι πολύ συγκεκριμένες: Πόσους πρόσφυγες αντέχει να φιλοξενήσει η χώρα σε σχέση με το μέγεθος και την οικονομία της; Πού θα φτιαχτούν τα hotspots και γιατί θα επιλεγούν τα συγκεκριμένα μέρη; Πώς θα εξασφαλιστούν τα χρήματα (από Ελλάδα, Ευρωπαϊκή Ένωση ή από ιδιώτες) ώστε να προσφέρουμε σε όσους πρόσφυγες φιλοξενούμε ανθρώπινες συνθήκες διαβίωσης; Για πόσο χρονικό διάστημα θα μείνουν οι πρόσφυγες εκεί – υπάρχει ορίζοντας ή για αόριστο χρόνο και «βλέπουμε»; Πώς θα φυλάσσονται; Υπάρχει δυνατότητα απορρόφησης ενός ποσοστού των προσφύγων σε δουλειές (π.χ. αγροτικές); Αν ναι, πώς θα οργανωθεί και θα παρακολουθείται αυτή η απορρόφηση;

Όσο πιο ζόρικα γίνονται τα πράγματα στον πλανήτη, τόσο πιο επικίνδυνο είναι να χειρίζονται την τύχη της χώρας ανίκανοι ερασιτέχνες που δεν έχουν επαφή με την πραγματικότητα. Το προσφυγικό δεν αντιμετωπίζεται με την καρδιά μόνο, ούτε βέβαια με την προσήλωση στα φράγκα. Αντιμετωπίζεται με τεχνοκρατικό σχέδιο και με πειθαρχία στο σχέδιο. Άλλος τρόπος για να προχωρήσει ένας άνθρωπος ή μια χώρα δεν υπάρχει.

Η αληθινή επανάσταση

Χρόνια πολλά σε όλους όσοι γιορτάζουν, σήμερα.

Επέστρεψε λοιπόν η Άννα Κορακάκη με δύο μετάλλια, το ένα χρυσό, από τους Ολυμπιακούς Αγώνες και βρήκε την παράγκα όπου έκανε προπόνηση γκρεμισμένη και το υλικό που είχε μέσα για να προπονείται εξαφανισμένο.

Δεν είναι η πρώτη φορά που οι έχοντες οποιουδήποτε είδους εξουσία στην Ελλάδα συμπεριφέρονται έτσι σε όσους αξίζουν πολύ. Και, να σας πω και κάτι: παρόλο που είναι άσχημο για τον ίδιο τον άνθρωπο που αξίζει, αυτό που παθαίνει σε βάθος χρόνου δεν είναι τόσο σημαντικό.

Επειδή οι άνθρωποι που ξεχωρίζουν τόσο, στην πραγματικότητα κάνουν κάτι πολύ μεγαλύτερο από την πρωτιά που φέρνουν. Δείχνουν τον δρόμο για την επανάσταση των καλών παιδιών, μια επανάσταση που είναι πολύ άγρια. Ο λόγος είναι ότι δεν συμβαίνει στους δρόμους, δεν έχει συνθήματα ούτε καυγάδες με άλλους ανθρώπους. Συμβαίνει μέσα σε κάθε άνθρωπο, όταν καταλαβαίνει πού υστερεί, και τα βάζει με τον εαυτό του για να γίνει πολύ καλύτερος. Οι εσωτερικές επαναστάσεις είναι άλλωστε οι μόνες που φέρνουν αποτέλεσμα.

Αντίστοιχη και πολύ χειρότερη συμπεριφορά από αυτήν που τώρα ζει η Άννα Κορακάκη είχε ζήσει ο μυθικός Νίκος Γκάλης, πριν χρόνια – είχα γράψει πρώτη φορά γι’ αυτόν και το πώς έδειξε τον δρόμο για την επανάσταση των καλών παιδιών εδώ: http://polyk.blogspot.com.au/2013/05/h.html

Η Άννα Κορακάκη στην πραγματικότητα είναι «παιδί» του Γκάλη. Όπως έγραψε και τραγούδησε και ο Διονύσης Σαββόπουλος:

Κι όλοι εμείς μέσα στη ζάλη

με μια θολή προοπτική

να η σημασία του Νίκου Γκάλη

ό, τι νικάει είναι από `κεί.

Οι εχθροί μας

Όταν φροντίζεις ώστε τα παιδιά στα δημόσια δημοτικά σχολεία της Ελλάδας να διδάσκονται λιγότερες ώρες από τα παιδιά οπουδήποτε στον κόσμο (http://polyk.blogspot.com.au/2016/05/blog-post_23.html), ακόμα και από τις πάμπτωχες χώρες της Αφρικής. Όταν απαγορεύεις (Μάρτιος-Ιούνιος 2016) ομιλίες, ενημερώσεις, δραστηριότητες και εκδηλώσεις (θεατρικές παραστάσεις, συναντήσεις με συγγραφείς, μουσικούς, αθλητές, κλπ) σε όλα τα γυμνάσια και τα λύκεια της χώρας. Όταν κάνεις ότι μπορείς για να διαλύσεις την δημόσια εκπαίδευση, υπάρχει περίπτωση να μην τσακίσεις και τα ιδιωτικά σχολεία; 

Δεν ξέρω αν ακούσατε για το νέο νομοσχέδιο του Νίκου του Φίλη για την ιδιωτική εκπαίδευση. Οι δάσκαλοι και οι καθηγητές, λέει, που θα προσλαμβάνονται στα ιδιωτικά σχολεία, θα κρίνονται για τα πρώτα δύο χρόνια. Μετά τα δύο χρόνια, θα ισχύει στα ιδιωτικά σχολεία ο δημοσιοϋπαλληλικός κώδικας. Αυτό σημαίνει ότι αν ένας δάσκαλος ή καθηγητής μετά τα δύο χρόνια τα φορτώσει στον κόκορα, δεν δουλεύει καλά ή δεν δουλεύει καθόλου, αν φέρεται άθλια στους μαθητές, ακόμα και αν υπάρχουν φαινόμενα παιδεραστίας, ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ το σχολείο να τον διώξει. Το απαγορεύει ο Νίκος ο Φίλης. Θα πρέπει να περάσει η υπόθεση από υπηρεσιακό συμβούλιο, ότι ισχύει για τους δάσκαλους και τους καθηγητές στο δημόσιο. Όπως όλοι γνωρίζουμε, ακόμα και παιδεραστές δεν έχουν απολυθεί από το δημόσιο, διότι τα υπηρεσιακά συμβούλια δεν επιτρέπουν την απόλυση κανενός. Α, και στο υπηρεσιακό συμβούλιο που θα κρίνει το αν μπορεί να απολυθεί ο εκπαιδευτικός δεν θα μετέχει εκπρόσωπος των ιδιωτικών σχολείων φυσικά, θα μετέχουν μόνο συνδικαλιστές καθηγητές.

Σκεφτείτε το λίγο, όσοι έχετε δική σας δουλειά. Να περάσει ένας νόμος που να σας απαγορεύει να διώξετε κάποιον, όσο σκάρτος κι αν αποδειχθεί στην πορεία. Όποιον προσλάβετε, μετά τα δύο πρώτα χρόνια τον φορτώνεστε για πάντα.

Τι έχει να μας πει η Σία (η Αναγνωστοπούλου φυσικά, η αναπληρώτρια υπουργός Παιδείας) για όλα αυτά; «Δεν είναι αξιολόγηση όταν δεν αρέσει στους μαθητές και στους γονείς του να απολύεται ο εκπαιδευτικός», είπε η Σία. Αυτή η δήλωση είναι τόσο ανήθικη σε τόσα επίπεδα, ώστε αν είχα ακόμα μαλλιά θα τα τραβούσα. Πρώτον, Σία: η γνώμη των μαθητών και των φοιτητών είναι αξιολόγηση. Παντού στον πολιτισμένο κόσμο, Σία. Μην κοιτάς που εσύ, στο ελληνικό δημόσιο πανεπιστήμιο, έχεις μάθει να μην μετράει η γνώμη των φοιτητών για τους καθηγητές τους. Παντού στον κόσμο, μετράει. Είναι ανήθικο να μην μετράει η άποψη εκείνου που μαθαίνει για το αν όντως μαθαίνει. Καταλαβαίνω πως εσύ, Σία, που είσαι πολύ μεγάλη επιστήμων, δεν μπορείς να καταδεχτείς να σε κρίνουν τα «φοιτητάκια», αλλά τι να κάνουμε, η ζωή είναι δύσκολη για τις μεγαλοφυΐες.

Δεύτερον, Σία: υπονοείς ότι στα ιδιωτικά σχολεία η πλειοψηφία των μαθητών και των γονέων δεν ενδιαφέρονται ώστε τα παιδιά να μάθουν, θέλουν απλώς «βολικούς καθηγητές». Είσαι ρατσίστρια δηλαδή όσο δεν πάει. Όποιος έχει τα χρήματα, ή κάνει το σκατό του παξιμάδι για να τα βρει, ώστε να στείλει το παιδί του σε ιδιωτικό (επειδή π.χ. μπορεί να δουλεύει μέχρι τις 5 το απόγευμα και δεν έχει κάποιον να του κρατήσει το παιδί) είναι προβληματικός γονιός και τα παιδιά του προβληματικά παιδιά, ε, Σία;

Τρίτον, Σία: θα σου κάνω την χάρη. Ας πούμε ότι ισχύει η φαντασίωσή σου. Ότι υπάρχουν σε κάποιο ιδιωτικό σχολείο αρκετοί γονείς και μαθητές που δεν γουστάρουν εκπαιδευτικούς που να είναι αυστηροί στην τάξη και στους βαθμούς. Και ας υποθέσουμε ότι ο ιδιοκτήτης του σχολείου για να ικανοποιήσει τους προβληματικούς γονείς και τα προβληματικά παιδιά τους, θα απολύσει καλούς εκπαιδευτικούς μόνο και μόνο επειδή είναι αυστηροί. Τότε, Σία, ο ιδιοκτήτης φτιάχνει κακό όνομα για το σχολείο του. Θα έχει μόνο καθηγητές που δεν μπορούν να επιβληθούν, άρα θα κάνουν κακό μάθημα, άρα οι μαθητές του σχολείου θα έχουν κακές επιδόσεις και θα βγαίνουν άσχετοι από το σχολείο, οπότε το σχολείο θα πάει κατά διαόλου. Οπότε, Σία, το να παριστάνεις ότι υποστηρίζεις τον καημένο τον εκπαιδευτικό απέναντι στους «κακούς» γονείς και μαθητές, δείχνει πόσο πολύ μας κοροϊδεύεις.

Κι αν σας φαίνονται τρελά όλα αυτά, σας έχω και χειρότερα: ο πρώην συνδικαλιστής καθηγητής και νυν βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, κ. Μηταφίδης, νοστάλγησε προχθές στην Βουλή τις εποχές που ως συνδικαλιστής, μαζί με άλλους συντρόφους του, έγραφαν αποφάσεις «για την κοινωνικοποίηση της ιδιωτικής εκπαίδευσης, με εθνικοποίηση των σχολείων χωρίς αποζημίωση». Οι άνθρωποι ονειρεύονται να κλείσουν αύριο το πρωί όλα τα ιδιωτικά σχολεία και τα φροντιστήρια. Να τα αρπάξουν χωρίς αποζημίωση από τους ιδιοκτήτες τους και να τα κάνουν δημόσια!

Πρέπει να καταλάβουμε πόσο σοβαρά είναι τα πράγματα. Πρέπει να καταλάβουμε ότι την Παιδεία της χώρας δεν την έχουν αναλάβει κάποιοι ανίκανοι ή μυστήριοι ή αστείοι ή ηλίθιοι ή γραφικοί τύποι. Είναι πια φανερό πως την Παιδεία της χώρας την έχουν αναλάβει άνθρωποι που έχουν συγκεκριμένο σχέδιο. Το σχέδιο είναι η διάλυσή της. Ώστε να μπορούν να κάνουν κουμάντο σε έναν λαό που θα τον κρατούν επίτηδες σε χαμηλό επίπεδο, για να μην έχει τα εφόδια να αντιδράσει.

Την Παιδεία της χώρας την έχουν αναλάβει οι εχθροί μας.

Δεν με ενοχλούν οι καταλήψεις, με εξοργίζετε εσείς

Λοιπόν, τον έχω αδικήσει εν μέρει τον Νίκο τον Φίλη, τον υπουργό Παιδείας μας. Όχι επειδή δεν είναι απολύτως ακριβή όσα του έχω σούρει, αλλά επειδή όταν κοιτάζει, όταν μιλάει, όταν κάνει το οτιδήποτε ο Νίκος ο Φίλης κάνει μπαμ ότι το νιώθει πόσο αδαής είναι, ότι αν στεκόταν απέναντί του οποιοσδήποτε συγκροτημένος άνθρωπος σε μια συζήτηση θα τον έκανε με τα κρεμμυδάκια.

Τον έχω αδικήσει επειδή εκτός από τον Νίκο τον Φίλη υπάρχει και η αναπληρώτρια υπουργός Παιδείας, η κυρία Σία Αναγνωστοπούλου. Η οποία έχει το τσατισμένο ύφος, το σωστό, το βαρύ, του καθηγητή πανεπιστημίου (έχω δει πολλά τέτοια, δυστυχώς, αναγκαστικά). Και νιώθοντας πως γνωρίζει καλά τι συνέβη και τι συμβαίνει στον κόσμο, μια και είναι ιστορικός και πολιτικός, μας διδάσκει.

Πριν λίγες μέρες, η Σία ήταν καλεσμένη του ιδρύματος Βενιζέλου (που πολύ καλά έκανε και την κάλεσε, υπουργός και βουλευτής είναι, με την ψήφο του ελληνικού λαού). Ήταν η Σία στα Χανιά και δεν ήμουν εγώ – αλλά ας το προσπεράσουμε αυτό για λίγο. Και τι μας είπε, η Σία, από τα Χανιά; Μας είπε ότι ο Ελευθέριος Βενιζέλος ήταν υπεύθυνος για τον εθνικό διχασμό. Μάλιστα. Στο σημείο αυτό, η πρώτη σκέψη που περνάει από το μυαλό οποιουδήποτε γνωρίζει την Iστορία, θα ήταν να ρωτήσει την Σία: «Σία, για πες μου, ποια ήταν η εναλλακτική του Βενιζέλου; Να κάνει ότι του έλεγε ο βασιλιάς, να χάναμε την Θεσσαλονίκη, να πηγαίναμε και με την Γερμανία στον Α΄ παγκόσμιο, να ήμασταν δηλαδή με τους ηττημένους, οπότε στο τέλος του πολέμου οι νικητές της Αντάντ να μας έσκιζαν σαν σαρδέλες; Εσύ, θα ήσουν με τον βασιλιά, Σία;».
Η Σία όμως έχει ρέντα, αυτή την εβδομάδα. Σήμερα δήλωσε: «Ξαφνικά μας πείραξαν οι καταλήψεις; Προτιμώ τις καταλήψεις από αυτά που γίνονται σε Γαλλία και Γερμανία. Όταν λείπει ο δημόσιος χώρος, οι άνθρωποι πρέπει να βρουν δημόσιο χώρο. Οι καταλήψεις ποτέ δεν δημιούργησαν την κρίση, έχουμε καταλήψεις από τη μεταπολίτευση, άλλα μας οδήγησαν στην κρίση, άλλα φαινόμενα μας φτάσανε εδώ που μας φτάσανε».

Άκουσε να σου πω, Σία, και δεν σου το λέω συναδελφικά, γιατί δεν πιστεύω ότι εσύ κι εγώ κάνουμε την ίδια δουλειά. Μπορεί να δουλεύουμε στον ίδιο χώρο, τον ακαδημαϊκό, αλλά δεν κάνουμε την ίδια δουλειά.

Εγώ λοιπόν, διαφωνώ απολύτως με τις καταλήψεις σε όλη μου τη ζωή, επειδή ακριβώς γίνονται εδώ και 40 χρόνια (εκ των οποίων 25 στα σχολεία). Όταν επί σαράντα χρόνια γίνεται κάτι και δεν φέρνει αποτέλεσμα, αυτό το κάτι προφανώς δεν θα φέρει ποτέ αποτέλεσμα. Γιατί είναι αναποτελεσματικό; Τον λόγο, έστω και κατά λάθος, μας τον αποκάλυψε η Σία: προτιμάει τις καταλήψεις από τις δολοφονίες που γίνονται σε Γαλλία και Γερμανία. Η Σία, όπως και άλλα παλικάρια της κυβέρνησης, θέλουν να γίνονται καταλήψεις για να εκτονώνεται ο κόσμος, τώρα που είναι στην κυβέρνηση. Όχι για να λύνονται τα προβλήματα – αφού οι ίδιοι δεν πρόκειται να τα λύσουν. Απλώς, για να ξεφορτωθούν την οργή των ανθρώπων. Και μετά να συνεχίζουν να τους τσακίζουν.

Να πω εδώ πως στις καταλήψεις, εκτός από εκείνους που θέλουν απλώς να καταστρέψουν ότι βρίσκουν μπροστά τους, συμμετέχουν και άνθρωποι που γνησίως νιώθουν να πνίγονται από όσα ζουν οι ίδιοι και ο κόσμος γύρω τους. Άνθρωποι που μετά την κατάληψη θα πάνε να προσφέρουν σε πάμφτωχους, άνθρωποι που έχουν πολύ μεγαλύτερη καρδιά από πολλούς καθηγητές πανεπιστημίου. Το ότι υπάρχουν μέσα στους καταληψίες και τέτοιοι άνθρωποι, δεν σημαίνει βέβαια πως η κατάληψη έχει οποιαδήποτε λογική ή μπορεί να υποστηριχθεί. Η καλοσύνη κάποιων δεν συνεπάγεται και το δίκιο τους. Κι εγώ νομίζω πως σε γενικές γραμμές είμαι καλό παιδί, αλλά έχω κάνει κάτι βλακείες στη ζωή μου, άστα να πάνε.

Επίσης, την καλή προαίρεση κάποιου μπορεί εύκολα κάποιος επιτήδειος να την εκμεταλλευθεί.

Γι’ αυτό σου αφιερώνω, Σία, αυτό το κείμενο. Για να σου πω πως δεν με ενοχλούν οι καταλήψεις. Με ενοχλούν πολύ, πάρα μα πάρα πολύ, εκείνοι που βρίσκονται πίσω από αυτές. Για παράδειγμα, συνδικαλιστές που τις οργανώνουν για να ανέβουν στο κόμμα. Ή καθηγητές πανεπιστημίου, που για δεκαετίες τις στήριζαν για να γίνουν πρυτάνεις. Ή πολιτικοί, όπως ο σύντροφός σου κύριος Σταθάκης που είχε έρθει από το Ρέθυμνο στα Χανιά για να στηρίξει την κατάληψη της Αρχιτεκτονικής, τότε που κυνηγούσατε ψήφους: http://polyk.blogspot.com.au/2016/04/blog-post_9.html

Ή όπως εσύ, Σία. Που τολμάς. Τολμάς να μιλάς για τους φτωχούς και καταπιεσμένους, που δεν έχουν δημόσιο χώρο. Ενώ πριν λίγες μέρες ψήφισες μαζί με τα φιλαράκια σου να μην υπάρχει πλαφόν στα έξοδα των συνοδών σας, στα πεντάστερα ξενοδοχεία που θα μένετε όλοι μαζί. Που προτιμάς τις αδιέξοδες καταλήψεις από το να φροντίσεις, π.χ., σε κάποιο δημόσιο κτίριο από τα πολλά που δεν αξιοποιούνται να φιλοξενηθούν φτωχοί και άστεγοι άνθρωποι.

Γι’ αυτό σου λέω, Σία. Δεν με ενοχλούν οι καταλήψεις. Με εξοργίζετε όλοι εσείς. 

Ούφο με σκούφο

Δεύτερη φορά, μέσα σε δέκα χρόνια, με το στόμα ανοιχτό, να προσπαθώ να καταλάβω τι γίνεται.

Η πρώτη ήταν το 2006, μέσα στον καναδέζικο χειμώνα. Πήγαμε με την Δέσποινα στον οδοντίατρο (δεν είχαμε ξαναπάει, στον Καναδά), πληρώσαμε στην γραμματεία, η γραμματέας πάτησε ένα κουμπί στον υπολογιστή και μου είπε: «ωραία, έστειλα μόλις την βεβαίωση της συναλλαγής στην ασφαλιστική σας εταιρία». Έχοντας ζήσει σκηνές απείρου κάλλους με το ΤΣΜΕΔΕ, όπου έπρεπε να τους πηγαίνω ατέλειωτα χαρτιά που έμπαιναν σε κάτι στοίβες και κάποτε ίσως να πληρωνόσουν μέρος των ιατρικών εξόδων σου, την ρώτησα τι άλλο έπρεπε να κάνω. Με κοίταξε με περιέργεια: «Τι εννοείτε; Τίποτα άλλο», μου είπε χαμογελαστά, όπως χαμογελάμε στους ανθρώπους που συμπαθούμε παρά το χαμηλό IQ τους. To ίδιο βράδυ, όταν επέστρεψα σπίτι, μπήκα στο ηλεκτρονικό σύστημα της τράπεζας με την οποία συνεργαζόμουν, για να δω κάτι στην πιστωτική μου. Έμεινα να κοιτάζω την οθόνη. Τα λεφτά από την ασφαλιστική εταιρία είχαν μπει στον λογαριασμό μου! Την ίδια μέρα!

Η δεύτερη φορά ήταν προχθές. Είχα υποβάλλει ηλεκτρονικά την φορολογική μου δήλωση, εδώ, μέσα στον αυστραλιανό πλέον χειμώνα (έριξε και χαλάζι). Ήξερα ότι θα χρειαστούν 2 με 3 εβδομάδες για να μου απαντήσει η αυστραλιανή εφορία αν χρειάζεται κάποιο άλλο χαρτί ή αν όλα ήταν εντάξει. Μέσα σε τέσσερις ημέρες, Σάββατο πρωί!! τα χρήματα που έπρεπε να πάρω ως επιστροφή μπήκαν στον λογαριασμό μου. Και τρεις μέρες μετά έλαβα και την επίσημη ειδοποίηση, στην οποία αφού με ευχαριστεί το Αυστραλιανό κράτος για την καταβολή των φόρων, μου παρουσιάζει σε μία σελίδα πόσο ήταν το χρέος της Αυστραλίας πέρυσι, πόσο είναι φέτος, ποιο είναι το ποσό που πλήρωσε το κράτος σε τόκους πέρυσι για το χρέος του, και, κυρίως, μου εξηγεί αναλυτικά, πόσα δολάρια ακριβώς από τα λεφτά που μου κρατήθηκαν ως φόροι πήγαν σε κοινωνικές παροχές, πόσα σε παιδεία, υγεία, άμυνα, ενέργεια, πολιτισμό, δημόσια τάξη, μεταναστευτικά θέματα.

Χάρηκα που και τα δύο περιστατικά έγιναν χειμώνα, την εποχή που τακτικά κυκλοφορώ με τον σκούφο μου. Έτσι ώστε, όταν μένω με το στόμα ανοιχτό, ως Έλληνας που δεν έχω συνηθίσει να γίνονται τα στοιχειώδη με ανθρώπινο, αξιοπρεπή τρόπο, να είμαι πραγματικά ένα ούφο με σκούφο.