Εσύ που δεν μιλάς

Εσύ που δεν μιλάς. Που σκέφτεσαι: «σιγά μην μπλέξω τώρα, δεν μου φτάνουν τα δικά μου;». Που γνωρίζεις, από τις τόσες διαφημίσεις, ότι η Εθνική Τηλεφωνική Γραμμή για τα Παιδιά είναι το 1056 αλλά αδιαφορείς. Που αντιλαμβάνεσαι τη βία στο διπλανό σου σπίτι ή διαμέρισμα, αλλά βρίσκεις δικαιολογίες για τον γείτονα, τον φίλο, τον συγγενή σου: «μπορεί να ήταν πολύ άτακτο το παιδί, και με όλες τις στενοχώριες που κουβαλάμε όλοι μας καθημερινά, λογικό είναι να ξεφύγει καμιά φορά ο γονιός», σκέφτεσαι. Εσύ, που ακούς και βλέπεις τα κακοποιημένα παιδιά και λες στον εαυτό σου πως δεν είσαι εσύ χαφιές, να πάρεις τηλέφωνο για να καταδώσεις τον γείτονα, αυτά είναι ξενόφερτες ιστορίες, εμείς οι Έλληνες δεν είμαστε έτσι, τα λύνουμε όλα μέσα στην οικογένεια.

Και μετά, όταν συμβεί το κακό, όπως συνέβη τους τελευταίους δύο μήνες με τα δύο κοριτσάκια που δολοφονήθηκαν από τους γονείς τους, βγαίνεις στα κανάλια και στις εφημερίδες και δηλώνεις πόσο λυπάσαι.

Άσε με να σου πω κάτι που ήδη γνωρίζεις: δεν λυπάσαι καθόλου. Και για τις δολοφονίες ή τις κακοποιήσεις των παιδιών, δίπλα σου, είσαι συνένοχος. Άντε, κοιμήσου ήσυχα τώρα. Δεν θα έχεις πρόβλημα, αφού δεν έχεις συνείδηση και είναι πολύ αργά για να αποκτήσεις.